«Η καθημερινή εμπειρία μάς προσφέρει άφθονες αποδείξεις για το γεγονός ότι η εξουσία σαγηνεύει, κατά κύριο λόγο, εκείνους που βρίσκουν σε αυτήν το -ιδιαίτερα αποτελεσματικό- μέσο για να πάρουν εκδίκηση για τους -πραγματικούς ή φανταστικούς- εξευτελισμούς που έχουν υποστεί στη ζωή...
»Η εξέγερση των διανοουμένων ενάντια στην κατεστημένη τάξη πηγάζει κατά βάση από τη μνησικακία τους -κι όχι, όπως στην περίπτωση των εργαζόμενων και λαϊκών ανθρώπων, από την αυθόρμητη αντίθεση στις πραγματικές και καθημερινές αδικίες που υφίστανται... Η έσχατη, ωστόσο, εκδοχή τούτης της αγάπης για την εξουσία είναι η παθολογική επιθυμία άσκησης διαρκούς και βίαιου -είτε από φυσικής είτε από ψυχολογικής άποψης- ελέγχου στον περίγυρό μας».
Αυτά τα γράφει ο Γάλλος συγγραφέας Ζαν-Κλοντ Μισεά στο εξαιρετικό βιβλίο «Τζορτζ Οργουελ, ένας συντηρητικός αναρχικός - Σχετικά με το 1984», άρτι εκδοθέν από τις επίσης εξαιρετικές εκδόσεις «Μάγμα» [μετάφραση Νίκου Ν. Μάλλιαρη].
Ας δούμε και τι έγραφε πριν από έναν αιώνα ο ίδιος ο Οργουελ: «Αυτό που θρέφει το μίσος του διανοούμενου για την κατεστημένη τάξη είναι η αντίφαση ανάμεσα αφενός στη μεγάλη ιδέα που έχει ο ίδιος για τις δυνατότητές του και αφετέρου στην αδιαφορία με την οποία τον αντιμετωπίζει εν τοις πράγμασι η καπιταλιστική κοινωνία... αυτό που θρέφει τις αρνήσεις του είναι η δίψα του για εξουσία, η οποία με τη σειρά της συνιστά απότοκο της επιθυμίας για κοινωνική αναγνώριση, που νιώθει κάθε εξευτελισμένη συνείδηση».
Μα, τι γράφουν οι άνθρωποι; Εμείς εδώ τους έχουμε στα ώπα ώπα [τους κάνουμε υπουργούς, γραμματείς υπουργείων, απολαμβάνουν υψηλά κρατικά αξιώματα και λοιπές «λαχταριστές» θέσεις]. Για δες -ο Οργουελ είχε εντοπίσει πώς δημιουργείται το πολιτικό χάος [καλή ώρα, εδώ]: από τα πολιτικά ιδιόλεκτα των διανοούμενων της εξουσίας, τα οποία «έχουν προορισμό να δίνουν αληθοφανή όψη στα ψέματα, να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, να κάνουν τις αερολογίες να φαίνονται συγκροτημένος λόγος». Σε γλώσσα ξύλινη, φυσικά [εννοείται -η απλή και σωστή γλώσσα χρησιμοποιείται, μόνο, από όσους βρίσκονται σε φυσική επαφή με την πραγματικότητα].
Ας μην αναφέρουμε και ετέρα προκλητική (;) θέση του· αλλά ας την καταθέσουμε: «Πιστεύω πως οι ολοκληρωτικές ιδέες είναι ριζωμένες στο μυαλό κάθε διανοούμενου».
Μα, τι θέλει αυτός ο Γάλλος [γ. 1950] και επαναφέρει στην αμεριμνησία μας αυτόν τον συντηρητικό αναρχικό Αγγλο; Δεν καταλαβαίνει ότι ταράσσει τον νήδυμό μας και τη θαυμάσια σήμερα σχέση εξουσίας - διανοουμένων; Αμ, εκείνοι οι νεαροί στις εκδόσεις «Μάγμα»;
Τι πάνε και εκδίδουν; Βάλθηκαν όλοι να χαλάσουν τη σούπα της κυβερνώσας Αριστεράς; Δεν περίμεναν ώς τον Αύγουστο, τότε που θα απαλλαγούμε από την εποπτεία; Κυρίως: Δεν σκέφτηκαν μήπως «εκνευριστούν» -τώρα, που έχει μπει το νερό στ’ αυλάκι, οι Ελληνες διανοούμενοι; Και μετά, τι θα κάνουμε χωρίς τους συμβουλάτορες των «σωτήρων» μας εάν τυχόν σταματήσουν [λόγω εκνευρισμού] να «τυπώνονται»;
Πηγή efsyn
