Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού 

Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού και η Google αφιερώνει
Το doodle της google σήμερα είναι αρκετά παιχνιδιάρικο, παρουσιάζοντας μας μια χαρούμενη, φωτεινή εικόνα με κούκλες που μας θυμίζει σκηνή από κουκλοθέατρο. Όλα αυτά φυσικά λόγω της παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού.

Σαν σήμερα στις 20 Νοεμβρίου του 1989 υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η  Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Η Google αφιερώνει το doodle της σε αυτήν την τόσο σημαντική ήμερα, καθώς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τα δικαιώματα των παιδιών...
Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Την έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας (η χώρα μας την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1992 με τον νόμο 2101), και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.

Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών, που σε πολλές χώρες αποτελούν κενό γράμμα, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες. Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι καταπέλτης στο εφησυχασμό της συνείδησης.
Τι δείχνουν τα στοιχεία της UNICEF
Ελλάδα

Η Ελληνική Εθνική Επιτροπή μέσα από την έκθεσή της για την κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα, έχει κάνει πρόσφατα κρίσιμες επισημάνσεις για την κατάσταση των δικαιωμάτων των παιδιών στη χώρα μας, όπως:

Τα παιδιά στην Ελλάδα σήμερα αποτελούν μια ηλικιακή μειονότητα σε ένα πληθυσμό που διαρκώς γερνάει (μειώθηκαν από 32% του συνολικού πληθυσμού το 1961 σε 17,4% το 2011).
Οι ανήλικοι κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ελλάδα υπολογίζονται σε 439.000 (Eurostat, 2010).
Μεταξύ των φτωχών νοικοκυριών με παιδιά, το 21,6% είναι οικονομικά αδύναμα για διατροφή με κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας και το 37,1% δεν έχει ικανοποιητική θέρμανση.
Το 81,5% των φτωχών νοικοκυριών με παιδιά έχουν αδυναμία πληρωμής μιας εβδομάδας διακοπών (Eurostat, 2010). Στα νοικοκυριά με παιδιά έως 16 ετών το 16,8% του εισοδήματος πηγαίνει στα είδη διατροφής, το 13% στις μεταφορές, το 10,4% στη στέγαση, ύδρευση κ.λπ. της κατοικίας, το 6,1% σε αναψυχή πολιτισμό και το 5,9% στην εκπαίδευση.
Η αποτελεσματικότητα των δαπανών για την κοινωνική προστασία στην αντιμετώπιση της φτώχειας και του αποκλεισμού δεν είναι ικανοποιητική. Ενώ οι δαπάνες αυξάνονταν (15% τα τελευταία 15 χρόνια), το ποσοστό των Ελλήνων που ζούσαν κάτω από το όριο φτώχειας παρέμεινε σταθερό.
Τα παιδιά στην Ελλάδα ζουν σε ένα περισσότερο βίαιο περιβάλλον. Από το 2008 μέχρι το 2010, η εγκληματικότητα στην χώρα αυξήθηκε πάνω από 40%, ενώ και για το 2011 αναμένεται περαιτέρω αύξηση. Ο σχολικός εκφοβισμός έχει αυξηθεί 74% από 2002 μέχρι το 2010. Ταυτόχρονα, έχει σημειωθεί και αύξηση της εγκληματικότητας ανηλίκων.

Κόσμος

Με την ευκαιρία της ημέρας αυτής, Έκθεση της UNICEF με τίτλο «Η γενιά του 2025 και μετέπειτα» επισημαίνει:

Το ποσοστό και ο αριθμός των παιδιών που ζουν στις φτωχότερες χώρες και περιοχές του κόσμου θα συνεχίσουν να αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς
Μεταξύ των χωρών, θα εξακολουθήσει να υπάρχει μια αυξανόμενη συγκέντρωση των θανάτων παιδιών κάτω των 5 ετών στην υποσαχάρια Αφρική, σε θύλακες φτώχειας και περιθωριοποίησης σε πυκνοκατοικημένες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος χώρες και στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες.
Εντός των χωρών, είναι πιθανό να υπάρχει μία αυξανόμενη συγκέντρωση θανάτων παιδιών κάτω των 5 ετών στις φτωχές και περιθωριοποιημένες επαρχίες, νοικοκυριά και κοινωνικές ομάδες.

Τα στοιχεία της UNICEF από όλο τον κόσμο δείχνουν επίσης σημαντικές προόδους που έχουν επιτευχθεί για την προστασία των Δικαιωμάτων των Παιδιών:

Ο αριθμός των παιδιών κάτω των 5 ετών που πεθαίνουν κάθε χρόνο μειώθηκε από 12 εκατομμύρια το 1990 σε 6,9 εκατομμύρια το 2011.
Η ανοσοποίηση των παιδιών με το τριπλό εμβόλιο διφθερίτιδας-κοκίτη-τέτανου (DPT3) αυξήθηκε από 75% το 1990 σε 83% το 2011.
Ο αριθμός των παιδιών που δεν πηγαίνουν σχολείο μειώθηκε από 115 εκατομμύρια το 2002 σε 61 εκατομμύρια το 2011.
Η παροχή θεραπευτικής αγωγής για το AIDS σε παιδιά κάτω των 15 ετών αυξήθηκε θεαματικά από το 2005 και μετά, κυρίως στην υποσαχάρια Αφρική.
Ο αποκλειστικός Μητρικός Θηλασμός των βρεφών κάτω των έξι μηνών αυξήθηκε σχεδόν σε όλες τις περιοχές του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Παρά τις αξιοσημείωτες προόδους, παραμένουν όμως ακόμα σημαντικές προκλήσεις και ανισότητες:

Σχεδόν 2,5 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε χρόνο από μόλις τρεις αιτίες: Πνευμονία, διάρροια και ελονοσία.
165 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών ήσαν καχεκτικά το 2011.
18 εκατομμύρια βρέφη στις αναπτυσσόμενες χώρες γεννιούνται λιπόβαρα.
22,4 εκατομμύρια βρέφη δεν προστατεύονται από τις ασθένειες με τακτικούς εμβολιασμούς.
Πάνω από 70 εκατομμύρια γυναίκες 20-24 ετών παντρεύτηκαν πριν τα 18 τους χρόνια.
50.000 νεαρά κορίτσια πεθαίνουν κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή του τοκετού.
Περίπου 150 εκατομμύρια παιδιά 5-14 ετών εμπλέκονται στην παιδική εργασία.
Εκατοντάδες εκατομμύρια παιδιά είναι άμεσα ή έμμεσα θύματα βίας.
3,4 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 15 ετών σε όλο τον κόσμο ζουν με AIDS.
16,6 εκατομμύρια παιδιά έχουν χάσει τον ένα ή και τους δύο γονείς τους εξ αιτίας του AIDS.

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Για τον κομφορμισμό και την ελευθερία


Ποιος είμαι, πού ανήκω
Ποιος είμαι, πού ανήκω
«Ο στοχαστής», γλυπτό του Ογκύστ Ροντέν

Η αρθρογραφία των τελευταίων εβδομάδων έχει κάνει πολλούς να αναρωτιούνται π ο ι ο ς είναι ο γράφων. Τι πιστεύει. Γιατί, ενώ κάνει εποικοδομητική κριτική στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, μιλά πολλές φορές με τόση συμπάθεια για το κομμουνιστικό κίνημα και τους παλαιούς αγωνιστές του. 
Τον επικρίνουν όλες οι πλευρές και να η ευκαιρία να πει ακριβώς ποιος είναι. Εcce ΗΟΜΟ. Ιδού ο άνθρωπος. Προπαντός, όπως θα έλεγε και ο Νίτσε, μην τον συγχέετε με οτιδήποτε άλλο. 
Το ερώτημα ωστόσο είναι συγκεκριμένο: Πρέπει να δηλώσεις πού ανήκεις, μου είπε ένας συνομιλητής μου. Στον εαυτό μου, απάντησα εντελώς φυσιολογικά. Αυτό, μου αντέτεινε, είναι υπεκφυγή. Δεν είναι δυνατόν να μην ανήκει σήμερα κάποιος κάπου. 
Μια έρευνα στη Γαλλία έδειξε πρόσφατα ότι αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν ανήκουν είναι κρυπτοεθνικιστές. 
Άλλος ρατσισμός και τούτος, τόλμησα να πω. 
Είναι δυνατόν να αποφασίζει μια έρευνα για το πού ανήκω; Όλοι σέρνουμε ένα πλέγμα, αλλά ποιος το συνειδητοποιεί για να το ομολογήσει; Σε λίγο τα φρονήματά μας θα τα καθορίζουν ψυχίατροι... 
- Πού ανήκω; Ο ένας στους δύο ρωτά το ίδιο πράγμα. Και το χειρότερο, δεν πιστεύουν πως λες την αλήθεια. Ούτε μπορούν να διανοηθούν άνθρωπο ελεύθερο. 
Έχω πολλές φορές γράψει για το θέμα και αρκετές έχω μιλήσει. Και απ΄ ό,τι φαίνεται θα συνεχίσω να το κάνω χωρίς να πείθω κανέναν. 
Κι όμως, είναι αλήθεια! Όχι πως δεν «ανήκω», αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ με αυτό που ανήκω. Μπορώ να δώσω τη συγκατάθεσή μου σε πολλά θέματα, να φωνάξω και να χειροκροτήσω για εκείνα που βλέπω ότι αξίζει να γίνονται, γιατί έτσι ανακουφίζεται ο λαός μας. 


Αλλά, όχι, δεν μπορώ να «ανήκω» με όλο μου το είναι σε ένα άμορφο σύνολο από ιδέες, πρόσωπα (ως επί το πλείστον αποτυχημένα στον προηγούμενο βίο), επιτροπές της κακιάς ώρας, συνέδρια, προσυνέδρια και τα συναφή. - Και πώς ψηφίζω; Μα με τον τρόπο που είπε ο Δάντης στη «Θεία Κωμωδία» του. Κατά προσέγγιση! 


Το κόμμα εκείνο που σήμερα έχει τις πιο σωστές (για μένα) απόψεις, θα πάρει την ψήφο μου. Αλλά δεν του ανήκω- μάλλον αυτό μου ανήκει. Δηλαδή με εκπροσωπεί, το βάζω, το διορίζω αντιπρόσωπό μου. Φυσικά ακομμάτιστος δεν σημαίνει και απολιτικός. Ας σταματήσουν επιτέλους οι σοφιστείες σκοπιμότητας που ταυτίζουν κόμμα και πολιτεία. 
Καταλαβαίνω την ανάγκη της ένταξης. Είναι το πρώτο αντίδοτο στη μοναξιά, παρηγοριά στις αντιξοότητες, αντικαταθλιπτικό για αυτοψυχοθεραπεία. Και δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές έχω ζηλέψει αυτούς που «ανήκουν» σε μία ομάδα, σε ένα κόμμα, σε ένα σύλλογο. Ίσως, σκέφτομαι, να είναι προσωπική αναπηρία να μην μπορώ να «χωνέψω» αυτό το πράγμα. 
Ωστόσο, δεν είμαι συναισθηματικά άνυδρος. Μπορώ να ενθουσιαστώ, να αγαπήσω, να θαυμάσω, να συμπονέσω, να συμπαρασταθώ. Μπορεί ακόμη, να «ανήκω» σε έναν άνθρωπο (με την έννοια του ελεύθερου, ανθρώπινου δοσίματος), μπορώ να θυσιαστώ για μία ιδέα, μπορώ να τα δώσω όλα για κάτι που πιστεύω, με κίνδυνο να απολέσω δύναμη και εξουσία εφήμερη. Αλλά, λυπάμαι, δεν μπορώ να «ανήκω» πουθενά αλλού εκτός από τον εαυτό μου. Κάτι τέτοιο- η σκέψη του και μόνο- με αλλοτριώνει. 
Πού ανήκω λοιπόν; 
Μα σε ό,τι αγαπάω αληθινά. Ανήκω στα παραμύθια που άκουσα μικρό παιδί, στα βιβλία που διάβασα, στα ποιήματα που έγραψα και δεν δημοσίευσα, στα τοπία που θαύμασα, στους φίλους που με στήριξαν χωρίς να περιμένουν και χωρίς να περιμένω κάτι απ΄ αυτούς. Ανήκω στο ελεύθερο πνεύμα του Νίτσε, στη συγκλονιστική αφήγηση του Ντοστογιέφσκι, στην ποίηση του Ελύτη, στη μουσική του Θεοδωράκη, στην αεροπορική διαδρομή Αθήνα-Κωνσταντινούπολη και Αθήνα-Νέα Υόρκη, στην οδική διαδρομή Αθήνα-Βόλος-Πήλιο, στο χαμόγελο του Αντίνοου, στη θέα της Χίου από το καράβι, στο αισθησιακό Μανχάταν, στην ανοιξιάτικη Χίο, στην καλοκαιρινή θάλασσα, στον ήλιο, στον έρωτα... 
Ανήκω στο συναισθηματισμό της μητέρας μου, στη ρεαλιστική αντίληψη περί ζωής του σχεδόν αιωνόβιου πατέρα μου, στις πνευματικές αναζητήσεις μου με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο από τα μαθητικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, σε μια διαδρομή χωρίς συναλλαγές και ανταλλάγματα, στον τρόπο προσευχής που μου έμαθε η γερόντισσα Βρυαίννη. Ανήκω σε πράγματα που με συντροφεύουν, ετερόκλητα και αντιφατικά. Από ένα πανάκριβο ολόχρυσο ρολόι ως ένα φθαρμένο παλιό βιβλιαράκι που το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω κάθε τόσο. Από τις απόκοσμες στιγμές μέσα στο παραδεισένιο περιβάλλον ενός μοναστηριού ως τον ήχο μιας καλής μουσικής, από τη συμμετοχή μου σε μια ειρηνική διαδήλωση ως τη λιτανεία της Αγίας Παρασκευής στο Καστέλλο της Χίου, από τον Σέξτο, τον Ηume ως τη γιαγιά μου που με έμαθε να δυσπιστώ στις ιδέες και να αγαπώ τη ζωή. 
Ανήκω στα γλυκά, πανέξυπνα μάτια του γιου μου Πάρη, που μου θυμίζουν τις αμαρτίες μου, στο χαμόγελο της γυναίκας μου και στην ελπίδα που μου ανέστησε ο ερχομός του τέταρτου παιδιού μου, Κωνσταντίνου. 
Και επειδή τα πράγματα στα οποία «ανήκω», τα πράγματα που αγαπώ έχουν γίνει «εγώ», γι΄ αυτό και μόνο, ανήκω στον εαυτό μου. Σας παρακαλώ, συγχωρήστε με! 



Και ύστερα απ΄ όλα όσα ονειρεύτηκα στη ζωή μου, που πολλά απ΄ αυτά πραγματοποιήθηκαν ενώ κάποια άλλα έγιναν στάχτη, αυτός είναι ο τελευταίος φανατισμός που μου επιτρέπω να έχω... 

Ο κ. Σ. Μ. Τζούμας είναι σύμβουλος επικοινωνίας.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  11/08/2007 07:00

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Ιστορία, Η Θήρα σήμερα

Ιστορία, Κυκλάδες


Ιστορία, Μυκήνες