Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

UNICEF: Από κοινού δράση απαιτείται τώρα για τα παιδιά πρόσφυγες

UNICEF: Από κοινού δράση απαιτείται τώρα για τα παιδιά πρόσφυγες
Η Ευρώπη έχει λίγο χρόνο μπροστά της, πριν φθάσει ο χειμώνας, για την προστασία και τη φροντίδα των δεκάδων χιλιάδων παιδιών που αναζητούν καταφύγιο, ανακοίνωσε η UNICEF.
Περίπου το ένα τέταρτο των ατόμων που αναζητούν φέτος καταφύγιο στην Ευρώπη είναι παιδιά. Περισσότερα από 106.000 παιδιά έχουν ζητήσει άσυλο εντός του πρώτου εξαμήνου του 2015, 75% περισσότερα από το προηγούμενο έτος.
«Τα παιδιά είναι τα πιο ευάλωτα, γι’ αυτό η όσο το δυνατό πιο αποτελεσματική προστασία τους πρέπει να είναι προτεραιότητα», δηλώνει ο Γενικός Διευθυντής της UNICEF Ελλάδος Ηλίας Λυμπέρης.
Πολλά παιδιά προσφύγων και μεταναστών στην Ευρώπη ζουν σε υπερπλήρεις εγκαταστάσεις και σε ακατάλληλες συνθήκες, όπου διατρέχουν τον κίνδυνο βίας, εκμετάλλευσης και κακοποίησης. Πολλά κοιμούνται έξω στο ύπαιθρο. Καθώς πλησιάζει ο χειμώνας, η υγεία των μικρών παιδιών διατρέχει ιδιαίτερο κίνδυνο, μεταξύ άλλων και από την απειλή ασθενειών όπως η πνευμονία. Μόνο η συντονισμένη δράση για τη φιλοξενία και τη φροντίδα των παιδιών τώρα θα αποτρέψει περισσότερους θανάτους και βάσανα τους επόμενους μήνες.
Με αυξανόμενο τον αριθμό των παιδιών που κάνουν επικίνδυνα ταξίδια προς και δια μέσου της Ευρώπης, η συλλογική δράση με δίκαιη κατανομή της ευθύνης σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απαραίτητη. Αυτό πρέπει να περιλαμβάνει τη δημιουργία μια σειράς άμεσων δικλείδων ασφαλείας για τα παιδιά και τις οικογένειές τους:
  • Ασφαλείς, φιλικές προς τα παιδιά εγκαταστάσεις υποδοχής, όταν καταφθάνουν τα παιδιά, με πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη, ψυχοκοινωνική στήριξη, αναψυχή και εκπαίδευση.
  • Περισσότερες τοποθεσίες επανεγκατάστασης σε όλη την Ευρώπη και ανθρωπιστική βίζα για τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Η επεξεργασία των υποθέσεων ασύλου πρέπει να είναι έγκαιρη, και πάντα να δίδεται έμφαση στο βέλτιστο συμφέρον των παιδιών.
  • Μεγαλύτερη δέσμευση για την επανεγκατάσταση προσφύγων από χώρες σε σύγκρουση για να μειωθεί η πιθανότητα να καταφεύγουν οι πρόσφυγες σε μη ασφαλείς διαδρομές και σε δίκτυα παράνομης διακίνησης.
  • Βελτιωμένες επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στην θάλασσα και στην ξηρά.
  • Επιτάχυνση των προγραμμάτων οικογενειακής επανένωσης για χωρισμένα και ασυνόδευτα παιδιά.
  • Επαρκή αριθμό καταρτισμένων ειδικών στην παιδική μέριμνα, για να φροντίζουν και να συμβουλεύουν παιδιά και οικογένειες.
Τέτοια φροντίδα κατοχυρώνεται στη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, η οποία προβλέπει την προστασία όλων των παιδιών – είτε μετακινούνται από τα σπίτια τους, στις θάλασσες, στην ξηρά ή στις ακτές χωρών προορισμού.
Η UNICEF καλεί τη διεθνή κοινότητα να αντιμετωπίσει τις βαθύτερες αιτίες αυτής της τεράστιας μετακίνησης απελπισμένων παιδιών, με πιο έντονες διπλωματικές προσπάθειες για τον τερματισμό των συγκρούσεων και να παρέχει την απαιτούμενη ανθρωπιστική και αναπτυξιακή βοήθεια στις χώρες προέλευσης.
Αναπαραγωγή από schooltime.gr

«Οικογένεια, ένας θεσμός σε κρίση»

«Οικογένεια, ένας θεσμός σε κρίση» του Άρη Ιωαννίδη
Η οικογένεια για κάθε Έλληνα αποτελεί κάτι παραπάνω από ένα χώρο συμβίωσης κάποιων ανθρώπων που τους συνδέουν απλώς κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Αποτελεί ίσως μία από τις υπέρτατες αξίες για τις οποίες πολέμησε και θυσιάστηκε στο παρελθόν. Αποτελεί τη θεμέλιο λίθο πάνω στην οποία εδράζεται κάθε μορφή συγκροτημένης κοινωνίας. Αποτελεί την ίδια τη ζωή.
Η λέξη «οίκος» αποτέλεσε το α’ συνθετικό αναρίθμητων λέξεων, προορισμένων να καθορίσουν τη σχέση του ατόμου με αυτό που αποκαλούμε οικογένεια κι ευρύτερα πατρίδα. Γιατί αυτές οι δύο έννοιες στη συνείδηση του αρχαίου Έλληνα υπήρξαν αδιαίρετες κι ο αγώνας για την υπεράσπισή τους ήταν κοινός.
Σήμερα, όμως, η οικογένεια περνάει ένα είδος κρίσης. Βέβαια, τα ήθη στην ελληνική κοινωνία δεν έχουν χαλαρώσει –ακόμη –τόσο πολύ ώστε να μιλάμε για διάλυσή της. Το δέσιμο, όμως, που υπήρχε στο παρελθόν μεταξύ των μελών της θα λέγαμε ότι πλέον δεν είναι τόσο ισχυρό. Το σπίτι χαρακτηρίζεται από πολλούς –και χωρίς να έχουν άδικο –«κέντρο διερχομένων». Ένας χώρος σίτισης κι απλής συνάθροισης των μελών της οικογένειας, προκειμένου να εκπληρώσουν κάποιες βασικές τους ανάγκες, μεταξύ των οποίων κι ο ύπνος.
Οι γονείς, απορροφημένοι στις ποικίλες υποχρεώσεις τους και τους πολλούς και αλληλοσυγκρουόμενους ρόλους τους –ιδιαίτερα η γυναίκα –προσπαθούν, όσο τους είναι δυνατόν, να υποδύονται και το ρόλο του πατέρα και της μητέρας, όταν βέβαια μπορούν. Τα παιδιά από την άλλη, απορροφημένα κι αυτά στις μαθητικές τους υποχρεώσεις, αλλά κι αναλώνοντας ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητας τους στην επαφή τους με την τεχνολογία – διαδίκτυο, Η/Υ, κινητό – σχηματίζουν ενδεχομένως μια εσφαλμένη εικόνα γι’ αυτό που αποκαλούμε οικογένεια. Το νόημα της εστίας έχει παντελώς χαθεί. Η συγκέντρωση γύρω από την τηλεόραση για την παρακολούθηση της σαββατιάτικης ταινίας αποτελεί πλέον ανάμνηση από ένα μακρινό παρελθόν. Τώρα πλέον κάθε μέλος έχει την προσωπική του τηλεόραση. Το μεσημεριανό τραπέζι – μια συνήθεια που ολοένα και φθίνει – αποτελεί πλέον πολυτέλεια. Τα ωράρια διαφέρουν. Μην ξεχνάμε και την εύκολη λύση των ταχυφαγείων, κοινώς “fast food”. H πνευματική ξεκούραση – ραστώνη του μεσημεριού, παρέδωσε τα σκήπτρα της σ’ ένα ανηλεές και ξέφρενο σερφάρισμα»» στο διαδίκτυο. Το χρώμα της Κυριακής δείχνει να έχει πλέον αλλάξει… Ο καθένας το δρόμο του…
Δεν ευθύνονται, όμως, παντελώς ούτε οι γονείς ούτε και τα ίδια τα παιδιά για την εικόνα που επιδεικνύει σήμερα η οικογένεια. Δυστυχώς, οι υποχρεώσεις είναι πολλές και οι απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας ακόμη περισσότερες. Όσον αφορά τα παιδιά το «σύστημα» τους ωθεί από πολύ νωρίς σ’ ένα αέναο κυνήγι ενός μακρινού ονείρου που ακούει στο όνομα Πανεπιστήμιο. Όλα δείχνουν να κινούνται στους ρυθμούς του. Η καθημερινότητα τους βρίθει πολλών μονότονων κι επαναλαμβανόμενων ενεργειών… Η ψυχαγωγία τους δείχνει κι αυτή τυποποιημένη. Το σπίτι – ο οίκος – φαντάζει ένας χώρος απλώς ξεκούρασης και διαλείμματος κι όχι δημιουργίας, έκφρασης και ουσιαστικής θαλπωρής.
Οι γονείς, εγκλωβισμένοι κι αυτοί σ’ ένα μηχανισμό παραγωγής και προσφοράς, δείχνουν να έχουν υπερβεί προ πολλού τα όρια τους και να ψάχνουν απεγνωσμένα νέες πηγές ενέργειας, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ζωής. Κάποτε μάλιστα συνειδητοποιούν το χάσμα που έχει διαμορφωθεί μεταξύ των ιδίων και των παιδιών τους και προσπαθούν να το γεφυρώσουν με δώρα και κάθε είδους υλικές προσφορές… Αυτό που πραγματικά όμως λείπει από τα παιδιά και την ίδια την οικογένεια δεν είναι τόσο απλό. Αυτό που πραγματικά λείπει είναι ο χρόνος… Ο χρόνος για εκδήλωση όλων αυτών των αληθινών κι ανιδιοτελών συναισθημάτων, που μόνο η οικογένεια έχει τη δυνατότητα να θρέψει και να καλλιεργήσει στα μέλη της…
Του Άρη Ιωαννίδη

Νόαμ Τσόμσκι: Αυτές είναι οι δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης

Νόαμ Τσόμσκι: Αυτές είναι οι δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης
Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και στοχαστής, Νόαμ Τσόμσκι, αναλύει τις δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης.
Το κείμενο αποτελεί μέρος μιας συλλογής συνεντεύξεων του Ν.Τσόμσκι, όπου ο κορυφαίος διανοητής διαπιστώνει διεισδυτικές παρατηρήσεις για τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη σκέψη του κοινού και οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους.
1. Η τεχνική της διασκέδασης
Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών….
Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία.
Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.
2. Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων
Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.
Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.
3. Η τεχνική της υποβάθμισης
Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ” αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.
4. Η στρατηγική της αναβολής (Σαλαμοποίηση)
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτα απ’όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα.
Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.
5. Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος.
Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».
6. Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική
Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές…
7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία
Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».
8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα
Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.
9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή
Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!
10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους
Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθιά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη Βιολογία, τη Νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας.
Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ” όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ” όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.
Και όμως για να καταρρεύσουν όλα αυτά αρκεί μια στιγμή αφύπνισης. Το «κόκκινο χάπι» που έλεγε ο Μορφέας στον Νέο στην ταινία Μatrix. Αν υπάρξει έστω μια φευγαλέα στιγμή αφύπνισης όλο το οικοδόμημα καταστρέφεται και πέφτει όπως μια κουρτίνα, και το κυριότερο η κουρτίνα αυτή δεν μπορεί να αναρτηθεί ξανά. Για αυτό σας παρουσιάζουμε τις 10 τεχνικές, μόλις τις παρατηρήσετε ότι συμβαίνουν γύρω σας και εφαρμόζονται κάθε μέρα, η αφύπνιση έρχεται νομοτελειακά. Για όποιον θέλει περισσότερη αφύπνιση ας διαβάσει «την αλληγορία του σπηλαίου» από την Πολιτεία του Πλάτωνα και θα ξημερώσει ένας καινούριος κόσμος.
*Αναπαραγωγή από την ιστοσελίδα enallaktikos