Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού 

Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού και η Google αφιερώνει
Το doodle της google σήμερα είναι αρκετά παιχνιδιάρικο, παρουσιάζοντας μας μια χαρούμενη, φωτεινή εικόνα με κούκλες που μας θυμίζει σκηνή από κουκλοθέατρο. Όλα αυτά φυσικά λόγω της παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού.

Σαν σήμερα στις 20 Νοεμβρίου του 1989 υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η  Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Η Google αφιερώνει το doodle της σε αυτήν την τόσο σημαντική ήμερα, καθώς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τα δικαιώματα των παιδιών...
Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Την έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας (η χώρα μας την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1992 με τον νόμο 2101), και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.

Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών, που σε πολλές χώρες αποτελούν κενό γράμμα, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες. Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι καταπέλτης στο εφησυχασμό της συνείδησης.
Τι δείχνουν τα στοιχεία της UNICEF
Ελλάδα

Η Ελληνική Εθνική Επιτροπή μέσα από την έκθεσή της για την κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα, έχει κάνει πρόσφατα κρίσιμες επισημάνσεις για την κατάσταση των δικαιωμάτων των παιδιών στη χώρα μας, όπως:

Τα παιδιά στην Ελλάδα σήμερα αποτελούν μια ηλικιακή μειονότητα σε ένα πληθυσμό που διαρκώς γερνάει (μειώθηκαν από 32% του συνολικού πληθυσμού το 1961 σε 17,4% το 2011).
Οι ανήλικοι κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ελλάδα υπολογίζονται σε 439.000 (Eurostat, 2010).
Μεταξύ των φτωχών νοικοκυριών με παιδιά, το 21,6% είναι οικονομικά αδύναμα για διατροφή με κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας και το 37,1% δεν έχει ικανοποιητική θέρμανση.
Το 81,5% των φτωχών νοικοκυριών με παιδιά έχουν αδυναμία πληρωμής μιας εβδομάδας διακοπών (Eurostat, 2010). Στα νοικοκυριά με παιδιά έως 16 ετών το 16,8% του εισοδήματος πηγαίνει στα είδη διατροφής, το 13% στις μεταφορές, το 10,4% στη στέγαση, ύδρευση κ.λπ. της κατοικίας, το 6,1% σε αναψυχή πολιτισμό και το 5,9% στην εκπαίδευση.
Η αποτελεσματικότητα των δαπανών για την κοινωνική προστασία στην αντιμετώπιση της φτώχειας και του αποκλεισμού δεν είναι ικανοποιητική. Ενώ οι δαπάνες αυξάνονταν (15% τα τελευταία 15 χρόνια), το ποσοστό των Ελλήνων που ζούσαν κάτω από το όριο φτώχειας παρέμεινε σταθερό.
Τα παιδιά στην Ελλάδα ζουν σε ένα περισσότερο βίαιο περιβάλλον. Από το 2008 μέχρι το 2010, η εγκληματικότητα στην χώρα αυξήθηκε πάνω από 40%, ενώ και για το 2011 αναμένεται περαιτέρω αύξηση. Ο σχολικός εκφοβισμός έχει αυξηθεί 74% από 2002 μέχρι το 2010. Ταυτόχρονα, έχει σημειωθεί και αύξηση της εγκληματικότητας ανηλίκων.

Κόσμος

Με την ευκαιρία της ημέρας αυτής, Έκθεση της UNICEF με τίτλο «Η γενιά του 2025 και μετέπειτα» επισημαίνει:

Το ποσοστό και ο αριθμός των παιδιών που ζουν στις φτωχότερες χώρες και περιοχές του κόσμου θα συνεχίσουν να αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς
Μεταξύ των χωρών, θα εξακολουθήσει να υπάρχει μια αυξανόμενη συγκέντρωση των θανάτων παιδιών κάτω των 5 ετών στην υποσαχάρια Αφρική, σε θύλακες φτώχειας και περιθωριοποίησης σε πυκνοκατοικημένες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος χώρες και στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες.
Εντός των χωρών, είναι πιθανό να υπάρχει μία αυξανόμενη συγκέντρωση θανάτων παιδιών κάτω των 5 ετών στις φτωχές και περιθωριοποιημένες επαρχίες, νοικοκυριά και κοινωνικές ομάδες.

Τα στοιχεία της UNICEF από όλο τον κόσμο δείχνουν επίσης σημαντικές προόδους που έχουν επιτευχθεί για την προστασία των Δικαιωμάτων των Παιδιών:

Ο αριθμός των παιδιών κάτω των 5 ετών που πεθαίνουν κάθε χρόνο μειώθηκε από 12 εκατομμύρια το 1990 σε 6,9 εκατομμύρια το 2011.
Η ανοσοποίηση των παιδιών με το τριπλό εμβόλιο διφθερίτιδας-κοκίτη-τέτανου (DPT3) αυξήθηκε από 75% το 1990 σε 83% το 2011.
Ο αριθμός των παιδιών που δεν πηγαίνουν σχολείο μειώθηκε από 115 εκατομμύρια το 2002 σε 61 εκατομμύρια το 2011.
Η παροχή θεραπευτικής αγωγής για το AIDS σε παιδιά κάτω των 15 ετών αυξήθηκε θεαματικά από το 2005 και μετά, κυρίως στην υποσαχάρια Αφρική.
Ο αποκλειστικός Μητρικός Θηλασμός των βρεφών κάτω των έξι μηνών αυξήθηκε σχεδόν σε όλες τις περιοχές του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Παρά τις αξιοσημείωτες προόδους, παραμένουν όμως ακόμα σημαντικές προκλήσεις και ανισότητες:

Σχεδόν 2,5 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε χρόνο από μόλις τρεις αιτίες: Πνευμονία, διάρροια και ελονοσία.
165 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών ήσαν καχεκτικά το 2011.
18 εκατομμύρια βρέφη στις αναπτυσσόμενες χώρες γεννιούνται λιπόβαρα.
22,4 εκατομμύρια βρέφη δεν προστατεύονται από τις ασθένειες με τακτικούς εμβολιασμούς.
Πάνω από 70 εκατομμύρια γυναίκες 20-24 ετών παντρεύτηκαν πριν τα 18 τους χρόνια.
50.000 νεαρά κορίτσια πεθαίνουν κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή του τοκετού.
Περίπου 150 εκατομμύρια παιδιά 5-14 ετών εμπλέκονται στην παιδική εργασία.
Εκατοντάδες εκατομμύρια παιδιά είναι άμεσα ή έμμεσα θύματα βίας.
3,4 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 15 ετών σε όλο τον κόσμο ζουν με AIDS.
16,6 εκατομμύρια παιδιά έχουν χάσει τον ένα ή και τους δύο γονείς τους εξ αιτίας του AIDS.

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Για τον κομφορμισμό και την ελευθερία


Ποιος είμαι, πού ανήκω
Ποιος είμαι, πού ανήκω
«Ο στοχαστής», γλυπτό του Ογκύστ Ροντέν

Η αρθρογραφία των τελευταίων εβδομάδων έχει κάνει πολλούς να αναρωτιούνται π ο ι ο ς είναι ο γράφων. Τι πιστεύει. Γιατί, ενώ κάνει εποικοδομητική κριτική στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, μιλά πολλές φορές με τόση συμπάθεια για το κομμουνιστικό κίνημα και τους παλαιούς αγωνιστές του. 
Τον επικρίνουν όλες οι πλευρές και να η ευκαιρία να πει ακριβώς ποιος είναι. Εcce ΗΟΜΟ. Ιδού ο άνθρωπος. Προπαντός, όπως θα έλεγε και ο Νίτσε, μην τον συγχέετε με οτιδήποτε άλλο. 
Το ερώτημα ωστόσο είναι συγκεκριμένο: Πρέπει να δηλώσεις πού ανήκεις, μου είπε ένας συνομιλητής μου. Στον εαυτό μου, απάντησα εντελώς φυσιολογικά. Αυτό, μου αντέτεινε, είναι υπεκφυγή. Δεν είναι δυνατόν να μην ανήκει σήμερα κάποιος κάπου. 
Μια έρευνα στη Γαλλία έδειξε πρόσφατα ότι αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν ανήκουν είναι κρυπτοεθνικιστές. 
Άλλος ρατσισμός και τούτος, τόλμησα να πω. 
Είναι δυνατόν να αποφασίζει μια έρευνα για το πού ανήκω; Όλοι σέρνουμε ένα πλέγμα, αλλά ποιος το συνειδητοποιεί για να το ομολογήσει; Σε λίγο τα φρονήματά μας θα τα καθορίζουν ψυχίατροι... 
- Πού ανήκω; Ο ένας στους δύο ρωτά το ίδιο πράγμα. Και το χειρότερο, δεν πιστεύουν πως λες την αλήθεια. Ούτε μπορούν να διανοηθούν άνθρωπο ελεύθερο. 
Έχω πολλές φορές γράψει για το θέμα και αρκετές έχω μιλήσει. Και απ΄ ό,τι φαίνεται θα συνεχίσω να το κάνω χωρίς να πείθω κανέναν. 
Κι όμως, είναι αλήθεια! Όχι πως δεν «ανήκω», αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ με αυτό που ανήκω. Μπορώ να δώσω τη συγκατάθεσή μου σε πολλά θέματα, να φωνάξω και να χειροκροτήσω για εκείνα που βλέπω ότι αξίζει να γίνονται, γιατί έτσι ανακουφίζεται ο λαός μας. 


Αλλά, όχι, δεν μπορώ να «ανήκω» με όλο μου το είναι σε ένα άμορφο σύνολο από ιδέες, πρόσωπα (ως επί το πλείστον αποτυχημένα στον προηγούμενο βίο), επιτροπές της κακιάς ώρας, συνέδρια, προσυνέδρια και τα συναφή. - Και πώς ψηφίζω; Μα με τον τρόπο που είπε ο Δάντης στη «Θεία Κωμωδία» του. Κατά προσέγγιση! 


Το κόμμα εκείνο που σήμερα έχει τις πιο σωστές (για μένα) απόψεις, θα πάρει την ψήφο μου. Αλλά δεν του ανήκω- μάλλον αυτό μου ανήκει. Δηλαδή με εκπροσωπεί, το βάζω, το διορίζω αντιπρόσωπό μου. Φυσικά ακομμάτιστος δεν σημαίνει και απολιτικός. Ας σταματήσουν επιτέλους οι σοφιστείες σκοπιμότητας που ταυτίζουν κόμμα και πολιτεία. 
Καταλαβαίνω την ανάγκη της ένταξης. Είναι το πρώτο αντίδοτο στη μοναξιά, παρηγοριά στις αντιξοότητες, αντικαταθλιπτικό για αυτοψυχοθεραπεία. Και δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές έχω ζηλέψει αυτούς που «ανήκουν» σε μία ομάδα, σε ένα κόμμα, σε ένα σύλλογο. Ίσως, σκέφτομαι, να είναι προσωπική αναπηρία να μην μπορώ να «χωνέψω» αυτό το πράγμα. 
Ωστόσο, δεν είμαι συναισθηματικά άνυδρος. Μπορώ να ενθουσιαστώ, να αγαπήσω, να θαυμάσω, να συμπονέσω, να συμπαρασταθώ. Μπορεί ακόμη, να «ανήκω» σε έναν άνθρωπο (με την έννοια του ελεύθερου, ανθρώπινου δοσίματος), μπορώ να θυσιαστώ για μία ιδέα, μπορώ να τα δώσω όλα για κάτι που πιστεύω, με κίνδυνο να απολέσω δύναμη και εξουσία εφήμερη. Αλλά, λυπάμαι, δεν μπορώ να «ανήκω» πουθενά αλλού εκτός από τον εαυτό μου. Κάτι τέτοιο- η σκέψη του και μόνο- με αλλοτριώνει. 
Πού ανήκω λοιπόν; 
Μα σε ό,τι αγαπάω αληθινά. Ανήκω στα παραμύθια που άκουσα μικρό παιδί, στα βιβλία που διάβασα, στα ποιήματα που έγραψα και δεν δημοσίευσα, στα τοπία που θαύμασα, στους φίλους που με στήριξαν χωρίς να περιμένουν και χωρίς να περιμένω κάτι απ΄ αυτούς. Ανήκω στο ελεύθερο πνεύμα του Νίτσε, στη συγκλονιστική αφήγηση του Ντοστογιέφσκι, στην ποίηση του Ελύτη, στη μουσική του Θεοδωράκη, στην αεροπορική διαδρομή Αθήνα-Κωνσταντινούπολη και Αθήνα-Νέα Υόρκη, στην οδική διαδρομή Αθήνα-Βόλος-Πήλιο, στο χαμόγελο του Αντίνοου, στη θέα της Χίου από το καράβι, στο αισθησιακό Μανχάταν, στην ανοιξιάτικη Χίο, στην καλοκαιρινή θάλασσα, στον ήλιο, στον έρωτα... 
Ανήκω στο συναισθηματισμό της μητέρας μου, στη ρεαλιστική αντίληψη περί ζωής του σχεδόν αιωνόβιου πατέρα μου, στις πνευματικές αναζητήσεις μου με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο από τα μαθητικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, σε μια διαδρομή χωρίς συναλλαγές και ανταλλάγματα, στον τρόπο προσευχής που μου έμαθε η γερόντισσα Βρυαίννη. Ανήκω σε πράγματα που με συντροφεύουν, ετερόκλητα και αντιφατικά. Από ένα πανάκριβο ολόχρυσο ρολόι ως ένα φθαρμένο παλιό βιβλιαράκι που το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω κάθε τόσο. Από τις απόκοσμες στιγμές μέσα στο παραδεισένιο περιβάλλον ενός μοναστηριού ως τον ήχο μιας καλής μουσικής, από τη συμμετοχή μου σε μια ειρηνική διαδήλωση ως τη λιτανεία της Αγίας Παρασκευής στο Καστέλλο της Χίου, από τον Σέξτο, τον Ηume ως τη γιαγιά μου που με έμαθε να δυσπιστώ στις ιδέες και να αγαπώ τη ζωή. 
Ανήκω στα γλυκά, πανέξυπνα μάτια του γιου μου Πάρη, που μου θυμίζουν τις αμαρτίες μου, στο χαμόγελο της γυναίκας μου και στην ελπίδα που μου ανέστησε ο ερχομός του τέταρτου παιδιού μου, Κωνσταντίνου. 
Και επειδή τα πράγματα στα οποία «ανήκω», τα πράγματα που αγαπώ έχουν γίνει «εγώ», γι΄ αυτό και μόνο, ανήκω στον εαυτό μου. Σας παρακαλώ, συγχωρήστε με! 



Και ύστερα απ΄ όλα όσα ονειρεύτηκα στη ζωή μου, που πολλά απ΄ αυτά πραγματοποιήθηκαν ενώ κάποια άλλα έγιναν στάχτη, αυτός είναι ο τελευταίος φανατισμός που μου επιτρέπω να έχω... 

Ο κ. Σ. Μ. Τζούμας είναι σύμβουλος επικοινωνίας.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  11/08/2007 07:00

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Ιστορία, Η Θήρα σήμερα

Ιστορία, Κυκλάδες


Ιστορία, Μυκήνες


Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012


Αφιέρωμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

b_253_173_16777215_00___images_1112_asepar2.jpg
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο της ετήσιας δραστηριότητάς του και σε συνεργασία με το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας στη Θεσσαλονίκη, παρουσιάζει το 25o κινηματογραφικό αφιέρωμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, που θα πραγματοποιηθεί από τις 15 έως τις 21 Οκτωβρίου 2012 στην αίθουσα Τάκης Κανελλόπουλος του Μουσείου Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Λιμάνι, Αποθήκη Α΄, τηλ. 2310-508.398).
Το φετινό κινηματογραφικό αφιέρωμα περιλαμβάνει πέντε ταινίες και ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πρόκειται για τις ταινίες μυθοπλασίας Στη στεριά / Terraferma του Εμανουέλε Κριαλέζε / Emanuele Crialese, Το αγόρι πίσω από το συρματόπλεγμα / The Boy in the Striped Pyjamas του Μαρκ Χέρμαν / Mark Herman, Το λιμάνι της Χάβρης / Le Havre του Άκι Καουρισμάκι / Aki Kaurismaki, Ακόμα και η βροχή / Even the Rain της Ιθίαρ Μπολαΐν/Iciar Bollain, Ένας χωρισμός / A Separation του Ασγκάρ Φαραντί / Asghar Farhadi, και το ντοκιμαντέρ Η τιμή του σεξ / The Price of Sex της Μίμι Τσακάροβα / Mimi Chakarova.
Καθημερινά θα πραγματοποιείται μία προβολή στις 21:30. Τιμή εισιτηρίου: 6 ευρώ (γενική είσοδος) και 4 ευρώ (φοιτητικό).
Παράλληλα με τις προβολές στο Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στις 22 και 23 Οκτωβρίου 2012 θα πραγματοποιηθεί και ένα αφιέρωμα στη σκηνοθέτιδα Λουκία Ρικάκη, στην Αίθουσα Συνεδρίων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (Εγνατία 156, 1ος όρ.), με την προβολή των ντοκιμαντέρ Ο ξένος (22/10, 18.00) και Ήταν να φύγω (23/10, 18.00). Τις προβολές θα προλογίσουν οι Έφη Βουτυρά (κοινωνική ανθρωπολόγος, καθηγήτρια, Τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών & Ανατολικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας - ΒΣΑΣ), Δέσποινα Συρρή (υποψήφια διδάκτωρ, τμήμα ΒΣΑΣ) και Φωτεινή Τσιμπιρίδου (αναπληρώτρια καθηγήτρια, τμήμα ΒΣΑΣ).

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ

Στη Στεριά / Terraferma
(Ιταλία /Γαλλία, 2011)
Σκηνοθεσία: Emanuele Crialese. Σενάριο: Emanuele Crialese, Vittorio Moroni. Με τους: Filippo Pucillo, Donatella Finocchiaro, Beppe Fiorello.
Έγχρωμο, 88΄.
Ένας ηλικιωμένος ψαράς και ο εγγονός του περιμαζεύουν μερικούς λαθρομετανάστες που κολυμπούν προς τη βάρκα τους, στην διάρκεια μιας ψαριάς. Αυτή η κίνηση θα τους στοιχίσει τη χρήση της βάρκας τους, μέχρι να ολοκληρωθεί η έρευνα για την παράνομη -στα μάτια του νόμου- πράξη τους, ωστόσο δεν θα τους εμποδίσει να προσφέρουν άσυλο σε μια έγκυο γυναίκα μετανάστρια, η οποία θα γεννήσει στο σπίτι τους. Στο μεταξύ, το καλοκαίρι φέρνει ένα άλλο κύμα, πιο επιθυμητών επισκεπτών, τους τουρίστες, εντείνοντας το κλίμα «διχασμού» που επικρατεί στο μικρό ιταλικό νησί...

Το Αγόρι Πίσω από το Συρματόπλεγμα / The Boy in the Striped Pyjamas
(Ηνωμένο Βασίλειο / ΗΠΑ, 2008)
Σκηνοθεσία: Mark Herman. Σενάριο: John Boyne (μυθιστόρημα), Mark Herman. Με τους: Asa Butterfield, David Thewlis, Rupert Friend.
Έγχρωμο, 94΄.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η απαγορευμένη φιλία του 8χρονου Μπρούνο με ένα αγόρι εβραϊκής καταγωγής που βρίσκεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, θα έχει αναπάντεχες συνέπειες. Η άγνοια της πραγματικότητας και ο εγκλωβισμός στην παιδική αθωότητα είναι κάποιες φορές πιο ασφαλής επιλογή από τη σκληρή αλήθεια και το αβέβαιο της ζωής.

Το Λιμάνι της Χάβρης / Le Havre
(Φιλανδία / Γαλλία / Γερμανία, 2011)
Σκηνοθεσία / σενάριο: Aki Kaurismäki. Με τους: André Wilms, Blondin Miguel, Jean-Pierre Darroussin. Έγχρωμο, 93΄.
Ο Μαρσέλ Μαρξ, ένας μεσήλικας πρώην συγγραφέας, ο οποίος έχει αυτοεξοριστεί στη Χάβρη, το δεύτερο πιο πολυσύχναστο λιμάνι της Γαλλίας, μοιράζει την καθημερινότητά του ανάμεσα στο ταπεινό επάγγελμα του λούστρου, που πλέον εξασκεί, τις επισκέψεις στο αγαπημένο του μπαρ και την φροντίδα της άρρωστης συζύγου του, Αρλετί. Ένα παιχνίδι της μοίρας, όμως, θα τον φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με έναν ανήλικο αφρικανό λαθρομετανάστη, για χάρη του οποίου ο Μαρσέλ θα επιστρατεύσει κάθε απόθεμα ανθρωπιάς που διαθέτει, προκειμένου να τον διασώσει.

Ακόμα και η βροχή / Even the rain
(Ισπανία / Μεξικό / Γαλλία, 2010)
Σκηνοθεσία: Icíar Bollaín. Σενάριο: Paul Laverty. Με τους: Gael García Bernal, Luis Tosar, Karra Elejalde. Έγχρωμο, 103΄.
Ένας σκηνοθέτης πηγαίνει στην Βολιβία με σκοπό να γυρίσει μια ταινία με θέμα τον Χριστόφορο Κολόμβο, αναζητώντας στοιχεία για τον άνθρωπο που δεν ήθελε απλά να εκχριστιανίσει τους ινδιάνους, αλλά είχε εμμονή με τον χρυσό και υποδούλωσε όσους ιθαγενείς του αντιστάθηκαν. Ωστόσο, στην πόλη όπου πραγματοποιούνται τα γυρίσματα, τα αποθέματα νερού πωλούνται σε μια πολυεθνική και οι ιθαγενείς καλούνται 500 χρόνια μετά από την έλευση του Κολόμβου να παλέψουν όχι για το χρυσάφι, αλλά πλέον για το πιο πολύτιμο αγαθό, το νερό.

Ένας χωρισμός / A separation
(Ιράν, 2011)
Σκηνοθεσία - σενάριο: Asghar Farhadi. Με τους: Peyman Moadi, Leila Hatami, Sareh Bayat. Έγχρωμο, 123΄.
Η Σιμίν θέλει να φύγει από το Ιράν. Ο σύζυγός της, Ναντέρ, όμως, πρέπει να μείνει πίσω για να φροντίζει τον άρρωστο πατέρα του. Έτσι χωρίζονται, και η κόρη τους, ελπίζοντας ότι η μητέρα της θα γυρίσει σύντομα, μένει προσωρινά με τον πατέρα της. Εκείνος, προσλαμβάνει μία γυναίκα για να τον βοηθά να περιποιείται τον πατέρα του, χωρίς ωστόσο να γνωρίζει το μυστικό που αυτή κρύβει. Σύντομα, μια έντονη διαμάχη θα κλονίσει τις εύθραυστες ισορροπίες της οικογένειας και θα οδηγήσει όλους τους εμπλεκόμενους σε καθοριστικές αποφάσεις.

Η τιμή του σεξ / The price of sex
(ΗΠΑ, 2011)
Σκηνοθεσία / σενάριο: Mimi Chakarova. Έγχρωμο, 73΄.
Μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ για τις νέες γυναίκες από την Ανατολική Ευρώπη που έχουν βυθιστεί στον υπόκοσμο του τράφικινγκ και της κακοποίησης. Πρόκειται για μια άκρως προσωπική, οδυνηρή, αλλά και αποκαλυπτική ιστορία. Αφηγήτριες είναι οι ίδιες οι γυναίκες-θύματα, που δεν άφησαν τη ντροπή, το φόβο και τη βία να τις φιμώσουν. Η φωτορεπόρτερ Μίμι Τσακάροβα, που μεγάλωσε στη Βουλγαρία, μάς παίρνει μαζί της σ’ ένα ταξίδι εξερεύνησης, με σκοπό να ξεσκεπάσει τον σκιώδη κόσμο της παράνομης διακίνησης και εμπορίας γυναικών, από την Ανατολική Ευρώπη στη Δυτική, αλλά και στη Μέση Ανατολή. Κάνοντας κρυφά γυρίσματα σε μέρη όπου σπάνια αποκτά κανείς πρόσβαση, η Τσακάροβα διαπιστώνει πως, παρά το γεγονός πως κάποιες γυναίκες κατάφεραν να ξεφύγουν και να πουν την ιστορία τους, το σύγχρονο σκλαβοπάζαρο εξακολουθεί να ευδοκιμεί.

(πηγή δ.τ.)

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Επιστημονική ανακάλυψη με σεβασμό στην αξία της ζωής


ΒΡΑΒΕΙΑ ΝΟΜΠΕΛ

Στους εφευρέτες του «πυρηνικού αναπρογραμματισμού» το Νόμπελ Ιατρικής 2012

Στους εφευρέτες του «πυρηνικού αναπρογραμματισμού» το Νόμπελ Ιατρικής 2012
Στον Βρετανό Τζον Μπ. Γκόρντον και τον Ιάπωνα Σίνια Γιαμανάκα απονεμήθηκε τη Δευτέρα το Νόμπελ Ιατρικής για το 2012 για την έρευνά τους στον τομέα του πυρηνικού αναπρογραμματισμού.
Ο πυρηνικός αναπρογραμματισμός αποτελεί μια τεχνική που επιτρέπει την μετατροπή των ενηλίκων κυττάρων σε βλαστοκύτταρα, ικανά να σχηματίσουν κάθε είδους ιστού του ανθρωπίνου σώματος.
 Δημοσίευμα στην Ημερησία 09/10/2012

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Κοινωνική Θεώρηση Παιδείας...


Δεν έχουν όλοι οι μαθητές τις ίδιες ευκαιρίες στη γνώση

Του Χρήστου Κάτσικα.
Οσοι δεν βλέπουν στα παιδιά των χαμηλών κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων, στον ίδιο τον τρόπο ύπαρξής τους, παρά μόνο ελλείψεις και μειονεκτήματα, όσοι ενδιαφέρονται για την απρόσκοπτη λειτουργία των μηχανισμών διατήρησης και αναπαραγωγής του ισχύοντος κοινωνικού συστήματος, έχουν ανακοινώσει ήδη τα συμπεράσματά τους. Οι μη ευνοημένες καταστάσεις (μαθητές από λαϊκά στρώματα, υποβαθμισμένες περιοχές) μεταμορφώνονται σε ανεπιτηδειότητα, ασχετοσύνη, κατωτερότητα φυσική. Οι προνομιούχοι ούτε βλέπουν ούτε θέλουν να δουν τη σχέση ανάμεσα στην κοινωνική και στη σχολική ανισότητα. Αντίθετα, αποδίδουν την καλή σχολική πορεία και την αντίστοιχη επίδοση στα «φυσικά χαρίσματα» που έχει ο μαθητής και τα οποία του έχουν δοθεί «δώρο» από τη θεία πρόνοια.
Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι τα παιδιά από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους διαμορφώνουν έξεις, συνήθειες, προδιαθέσεις απέναντι στο σχολείο, την αξία της γνώσης, τη στάση απέναντι σε αυτήν, τη διάθεση να μείνουν «ήσυχα» στο σχολείο, να εργαστούν για αυτό. Μια οικογένεια που διαθέτει οικονομικό και πολιτιστικό κεφάλαιο, επενδύει στην καλή σχολική πορεία των γόνων της και εμπεδώνει στο παιδί από τα πρώτα του χρόνια ένα σύστημα προδιαθέσεων ώστε κατά κάποιο τρόπο να είναι «σχολειοποιημένο» πριν ακόμη περάσει την πόρτα του σχολείου. Το παιδί αυτό έχει θετική στάση απέναντι στο σχολείο και τις νόρμες του, κατανοεί τη σχολική γλώσσα που είναι ίδια με τον δικό του γλωσσικό κώδικα, θεωρεί αυτονόητες και απόλυτα συμβατές με τις δικές του συνήθειες όλες εκείνες τις «πολιτισμικές πρακτικές του σχολικού θεσμού» (πειθαρχία, τιμωρία, γιορτές, βαθμοί, έλεγχος), οι οποίες είναι αδιανόητες και τελικά εχθρικές για πολλά παιδιά από τα λαϊκά στρώματα.
Αυτή η θετική κοινωνικά διαμορφωμένη προδιάθεση είναι η «δωρεά», το «χάρισμα», ένα χαρακτηριστικό που αφού εμφανίζεται από τα πρώτα χρόνια της σχολικής ζωής προβάλλεται σαν κάτι έμφυτο.
Ο μαθητής που προέρχεται από τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα έχει συγκεκριμένους όρους ζωής και μόρφωσης, που παράγουν πλεονεκτήματα στη σχολική πορεία του σε σύγκριση με τους άλλους μαθητές.
Συνήθως διαμένει σε αστικό κέντρο, σε καλό προάστιο, σε μεγάλο σπίτι, έχει παρακολουθήσει νηπιαγωγείο, ξένη γλώσσα, πιθανώς μουσικό όργανο, έρχεται σε επαφή με την οικογενειακή βιβλιοθήκη, κάνει «πλούσιες» διακοπές, έχει εξωσχολικές δραστηριότητες, βοήθεια στο διάβασμα, ιδιωτικό δάσκαλο, πληροφόρηση για τα εκπαιδευτικά πράγματα και τις δυνατότητες εργασιακής αξιοποίησης των σπουδών.
Η καλλιέργειά του είναι σχετική με τη σχολική παιδεία και εφοδιάζεται με μια γενική προδιάθεση στη μάθηση. Οι μη «σχολικές» γνώσεις – με άμεση όμως σχολική χρησιμότητα – που αυτός ο μαθητευόμενος αντλεί από το άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον (π.χ., στον πολιτιστικό τομέα, η καλαισθησία, το πνεύμα, η επαφή με το θέατρο, μουσική, ζωγραφική, το μουσείο), σε συνδυασμό με το εκτεταμένο πλέγμα των κοινωνικών διασυνδέσεων που του εξασφαλίζει η καταγωγή του, του δίνει τη δυνατότητα να έρχεται στο σχολείο για να μάθει, για να νομιμοποιήσει σχολικά ό,τι ήδη έχει εμπεδώσει από τη γέννησή του.
Ωστόσο από την άλλη πλευρά του λόφου βρίσκονται οι «απόκληροι», τα παιδιά από τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, που βιώνουν καθημερινά τη στέρηση των μορφωτικών αγαθών που συνοδεύει την οικονομική στέρηση. Ζώντας σε ένα στενό σπίτι και συνήθως με πολλά μέλη, όπου τα παιχνίδια είναι λίγα και στοιχειώδη, ενώ λείπει ο χώρος ξεκούρασης, ο μαθητής των λαϊκών στρωμάτων βρίσκει πάντα λιγότερες ευκαιρίες πρακτικής εξάσκησης, ανάπτυξης της κινητικής του ικανότητας και της συλληπτικής του διάκρισης. Ανοίγει τα μάτια του σε έναν κόσμο γεμάτο από ακατάστατα αντικείμενα, δεν έχει σταθερή ώρα για το φαγητό ή τον ύπνο ούτε μεθοδικό τρόπο. Μαθαίνει να υπολογίζει στις μικροπρόθεσμες χρονικές προοπτικές, όπου κυριαρχεί το παρόν. Λίγες προβλέψεις, λιγότερα μακρόπνοα σχέδια.
Σε μια εποχή που για τους προνομιούχους μαθητευόμενους είναι περίοδος άγχους, προετοιμασίας, διαγωνισμάτων με στόχο το μέλλον, αυτοί κυριαρχούνται από τον πειρασμό να επωφεληθούν από το παρόν καθώς έχουν εσωτερικεύσει ως μελλοντική τους πορεία το στατιστικό πεπρωμένο των παιδιών του κοινωνικού τους περίγυρου, τον δρόμο προς το εργοστάσιο ή κάποιο άλλο είδος χειρωνακτικής εργασίας. Προσαρμόζοντας συνειδητά ή ασυνείδητα τις φιλοδοξίες τους αυστηρά στις αντικειμενικές πιθανότητες, αυτοκαθορίζονται σε σχέση με τους καταναγκασμούς που τους καθορίζουν και όταν μιλούν για τα σχέδιά τους, τα όνειρά τους, εκεί, χωρίς να το καταλαβαίνουν, αφήνουν να φανεί η δράση των αντικειμενικών συνθηκών έτσι όπως τις έχουν προοδευτικά εσωτερικεύσει.

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Στα σκαριά το πρώτο «έξυπνο» σχολικό βιβλίο


Ετοιμάζεται το Inquire


Μετά τα «έξυπνα» αυτοκίνητα, τα «έξυπνα» πλυντήρια, τις «έξυπνες» τηλεοράσεις, τα «έξυπνα» κινητά και τους «έξυπνους» σχολικούς πίνακες, έφτασε η ώρα να γίνουν πιο «έξυπνα» και τα σχολικά βιβλία, ώστε να κάνουν τους μαθητές και τους φοιτητές ακόμα πιο έξυπνους.
Η αμερικανική εταιρία Vulcan του συνιδρυτή της Microsoft Πολ Άλεν χρηματοδοτεί την ανάπτυξη ενός ηλεκτρονικού βιβλίου-εγχειρίδιου με την ονομασία Inquire, το οποίο, χάρη στο ειδικό λογισμικό του και στη σύνδεσή του με το διαδίκτυο, απαντά σε απορίες των μαθητών και φοιτητών, καθώς αυτοί διαβάζουν τις σελίδες του.
Το ηλεκτρονικό βιβλίο προχωρά πέρα από το απλό «φόρτωμα» ενός συμβατικού βιβλίου σε έναν φορητό υπολογιστή, που επιτρέπει στους μαθητές ή τους φοιτητές να διαβάζουν μόνο από κομπιούτερ. Το καινοτόμο σύστημα της Inquire, σύμφωνα με το New Scientist, στην ουσία είναι μια εφαρμογή (app) που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε έναν υπολογιστή-ταμπλέτα όπως το iPad.
Καθώς οι νέοι διαβάζουν το ψηφιακό περιεχόμενο του σχολικού ή φοιτητικού βιβλίου και «κολλάνε» σε κάποιο σημείο, μπορούν να μεταφέρονται σε κάποια νέα ιστοσελίδα τύπου Wikipedia, η οποία τους δίνει όσες πληροφορίες, εικόνες, διαγράμματα κ.λπ. χρειάζονται για να καταλάβουν μία έννοια (για παράδειγμα, αν πρόκειται για μάθημα βιολογίας, τι είναι οι χλωροπλάστες).
Οι μαθητές και φοιτητές μπορούν επίσης να πληκτρολογήσουν όποια ερώτηση θέλουν (π.χ. «τι είναι μία πρωτεΐνη;») και το ειδικό λογισμικό με δυνατότητες τεχνητής νοημοσύνης -σαν καλός και πρόθυμος καθηγητής- θα φροντίσει να δώσει διευκρινιστικές απαντήσεις.
Οι δημιουργοί του συστήματος, το οποίο παρουσιάστηκε προ ημερών σε συνδιάσκεψη για την τεχνητή νοημοσύνη στον Καναδά, το έχουν ήδη δοκιμάσει σε Αμερικανούς φοιτητές και διαπίστωσαν πως όσοι νέοι διάβασαν μέσα από αυτό το «έξυπνο» βιβλίο πέτυχαν καλύτερους βαθμούς στα τεστ σε σχέση με όσους διάβασαν από το παραδοσιακό έντυπο εγχειρίδιο.
Είναι πάντως, κάπως πρόωρο, να θεωρήσει κανείς ότι ηλεκτρονικά βιβλία σαν αυτό της Inquire θα αποτελέσουν σύντομα το μέλλον της εκπαίδευσης, καθώς οι δυσκολίες δεν λείπουν. Το νέο σύστημα έχει πίσω του κιόλας δύο χρόνια ερευνών και παρ’ όλα αυτά δεν θεωρείται ακόμα ολοκληρωμένο, καθώς, μεταξύ άλλων, δεν πρόκειται απλώς για το «φόρτωμα» σε μία συσκευή ενός παραδοσιακού βιβλίου με ηλεκτρονική μορφή, αλλά για την κατάλληλη «κωδικοποίησή» του, ώστε να μπορεί να αξιοποιηθεί από τους αλγόριθμους του λογισμικού.
Ενδεικτικά, για ένα φοιτητικό εγχειρίδιο βιολογίας 1.400 σελίδων χρειάζονται να δουλέψουν 18 βιολόγοι έως το τέλος του 2013. Με τέτοιο ρυθμό όμως, είναι αμφίβολο αν υπάρχει αρκετός χρόνος για να περιληφθούν στο «έξυπνο» σύστημα και άλλα εκπαιδευτικά εγχειρίδια.
 
ΤΑ ΝΕΑ

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Οι επιστήμονες συμμετέχουν στην πολιτική ζωή

Επιστολή υποστήριξης προς την Ελλάδα από 20 νομπελίστες επιστήμονες



Είκοσι δύο επιφανείς ξένοι επιστήμονες, 20 από τους οποίους είναι νομπελίστες στους τομείς των θετικών επιστημών (Ιατρική-Φυσιολογία, Φυσική και Χημεία), δημοσίευσαν επιστολή στο διεθνούς κύρους περιοδικό "Science", την οποία επίσης απέστειλαν σε κορυφαίες θεσμικές προσωπικότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Χ.Ρομπάι, Χ.Μπαρόζο, Μ.Σουλτς), ζητώντας τη λήψη μέτρων για την ενίσχυση της Ελλάδας, ώστε να βγει από τη σοβαρή κρίση.

Η επιστολή έχει τίτλο "Υποστήριξη για την Ελλάδα" (Support for Greece) και την πρωτοβουλία για αυτήν εμφανίζεται να έχει ο διακεκριμένος γερμανός γιατρός-ιολόγος Χάραλντ Tσουρ Χάουζεν, κάτοχος του Βραβείου Νομπέλ Ιατρικής 2008.

Οι νομπελίστες προτείνουν την καλύτερη αξιοποίηση των διαρθρωτικών ευρωπαϊκών κεφαλαίων, ώστε να ενισχυθούν στην Ελλάδα οι τομείς της εκπαίδευσης, της έρευνας και της τεχνολογίας, οι οποίοι, όπως επισημαίνουν, έχουν πληγεί από την έλλειψη πόρων, παρόλο που είναι σημαντικοί για την έξοδο από την κρίση. Οι επιφανείς επιστήμονες καλούν ακόμα τους ευρωπαίους ηγέτες να φροντίσουν για την επιβίωση και τη ανάπτυξη των επιστημονικών και τεχνολογικών ινστιτούτων της Ελλάδας.

Μεταξύ άλλων, οι νομπελίστες εισηγούνται ένα μέρος από τους διαθέσιμους πόρους των διαρθρωτικών ταμείων για την Ελλάδα να κατευθυνθεί σε καινοτομικά προγράμματα επιστήμης και τεχνολογίας. Επίσης προτείνουν να τεθεί σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα προώθησης της συνεργασίας ανάμεσα σε μεγάλα ευρωπαϊκά κέντρα έρευνας και τεχνολογίας και υψηλού επιπέδου ελληνικές επιστημονικές ομάδες.

Ακόμα, ζητούν να διασφαλισθεί η συμμετοχή της Ελλάδας στους μεγάλους ευρωπαϊκούς επιστημονικούς οργανισμούς και να αρχίσει ένα πρόγραμμα δημιουργίας νέων κοινών ευρωπαϊκών και ελληνικών ιδρυμάτων αριστείας, δίνοντας έμφαση σε εκείνα τα επιστημονικά πεδία όπου η Ελλάδα έχει ήδη μια ισχυρή ευρωπαϊκή παρουσία και τα οποία μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά στην περαιτέρω τεχνολογική ανάπτυξη της.
Στη επιστολή αναγνωρίζεται η ύπαρξη ενός ισχυρού ανθρώπινου επιστημονικού δυναμικού στην χώρα μας και τονίζεται ότι, με τη λήψη των κατάλληλων μέτρων και με τη βοήθεια της επιστήμης και της τεχνολογίας, η χώρα θα είναι σε θέση σταδιακά να γίνει πιο ανταγωνιστική.
Π. Δρακ.

© ΑΠΕ-ΜΠΕ ΑΕ. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ΑΕ και παραχωρούνται σε συνδρομητές μόνον για συγκεκριμένη χρήση.

 ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ / ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ
1. Η επιστημονική κοινότητα με την πρωτοβουλία συγκεκριμένων προσώπων που αναλαμβάνουν ενυπόγραφα την κατάθεση προτάσεων για την ανάπτυξη στην Ελλάδα σηματοδοτεί μια πρακτική ενεργητικής συμμετοχής των πνευματικών ανθρώπων στο πολιτικό γίγνεσθαι.
2.Οι στοχευμένες προτάσεις των επιστημόνων αναφέρονται στο χώρο της επιστήμης , έρευνας και τεχνολογίας που συνομολογείται ότι υστερεί στην Ελλάδα.
Ποια είναι η κατάσταση της τριτοβάθμιας ελληνικής  Εκπαίδευσης στα πεδία που οι νομπελίστες θεωρούν ότι πρέπει να προαχθούν ; Αξίζει να ερευνηθεί...

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Πανελλαδικές εξετάσεις ...σήμερα(!)



Το ότι αρχίζουν οι Πανελλαδικές εξετάσεις είναι μία είδηση αναμενόμενη και σύμφωνη με την πορεία του σχολικού έτους. Κάπου στα μισά  ή στο τέλος του Μάη εδώ και χρόνια γίνονται οι Πανελλαδικές εξετάσεις - το ίδο βασανιστικές για μαθητές και γονείς συνήθως.

Οι πανελλαδικές όμως που ξεκινούν σήμερα (21/5/2012) έχουν ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό νόημα για τους εξεταζόμενους και την ελληνική κοινωνία. Είναι το "σήμερα" που κάνει τη διαφορά...

Το  "σήμερα" της διαγωνιζόμενης νεολαίας είναι από τα επισφαλέστερα της μεταπολίτευσης
  • .Ένα πολιτικό σύστημα που κλυδωνίζεται από αλλεπάλληλες εκλογές  και ενοχοποιείται για τη νομοποιημένη διαφθορά στους κόλπους του κρατικού μηχανισμού και την αναπαραγωγή της στην ελληνική κοινωνία.
  • Μια κατά κοινή αποδοχή ψευδεπίγραφη Δημοκρατία που μόνο τον πολίτη δεν εκφράζει και δεν υπηρετεί..
  • Μια κοινωνία που μόλις εξαντλεί τα τελευταία της αποθέματα σε οικονομίες και αφήνει μακριά το όνειρο της ψεύτικης ευημερίας που έζησε την  τριακονταετία που πέρασε.
  • Άνθρωποι στενοχωρημένοι, φοβισμένοι και ανασφαλείς άλλοτε τα βάζουν μεταξύ τους για την αιτία της κακοδαιμονίας τους και άλλοτε με το υπέρτερο παγκόσμιο κράτος , στο οποίο νιώθουν θλιβερές μαριονέτες.
  • Νέοι κουρασμένοι από τα πολύωρα μαθήματα, την ατέρμονη απομνημόνευση γνώσεων και τη διαταραγμένη αξιακά διαδρομή τους στο σύστημα εκπαίδευσης σύρονται ανέλπιδοι στο βωμό των Πανελλαδικών για να επιτύχουν μια θέση στις πανεπιστημιακές σπουδές - στόχος αξιοθαύμαστος όταν συνταιριάζεται με τη μόρφωση και την ανέλιξη μιας κοινωνίας! 
Οι δικοί μας νέοι όμως ξέρουν ότι ούτε μόρφωση μπορούν να προσδοκούν όπως "καταμαρτυρείται " από την κακοδιοικούμενη και πελατειακή Τριτοβάθμια Εκπαίδευση της χώρας μας αλλά ούτε και εξειδικευμένη γνώση που θα " πιάσει τόπο"  στην αγορά εργασίας  της ελληνικής οικονομίας.
Ανέλπιδοι και αποκαμωμένοι καλούνται σήμερα να γράψουν στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας    " με τη δύναμη της αδιάσειστης πειθούς και τη ζωντάνια της νεανικής τους ψυχής " , τεκμηριώνοντας όπως συνήθως προτρέπει  η δεοντολογία της παραγωγής Λόγου  με θετική σκέψη και ελπιδοφόρες προτάσεις..
Ας περιμένουμε να δούμε  σε ποιο θέμα  έχουν ήδη κληθεί να καταθέσουν την ψυχή τους...

Μετά τη δημοσιοποίηση των θεμάτων ...

" Ιδού "  λοιπόν από   ένα μαγευτικό δοκίμιο  της Γλύκατζη- Αρβελέρ κλήθηκαν αυτοί οι αποκαρδιωμένοι νέοι των οποίων  η ελληνικότητα  συνθλίβεται καθημερινά στις Συμπληγάδες της οικονομικής κρίσης,  να εκμαιεύσουν τις πληροφορίες για την επίδραση της αρχαίας τέχνης στον πανανθρώπινο πολιτισμό , ως εφαλτήριο πνευματικής απελευθέρωσης του ανθρώπου και πολιτικής και κοινωνικής συγκρότησής του.
Και... το καλύτερο η παραγωγή λόγου : Σε εκδήλωση της τοπικής κοινωνίας προσκλήθηκαν  να εκφράσουν τις σκέψεις τους για την τέχνη και  την επίδρασή της στους νέους αλλά και τους τρόπους με τους οποίους το σχολείο μπορεί να ζωντανέψει τη σχέση του νέου ανθρώπου με την τέχνη.

Ασφαλώς με μια πρώτη ανάγνωση τα θέματα φαίνονται γεμάτα  από πνεύμα δημιουργίας και φαντασίας
Ασφαλώς οι νέοι ερχόμενοι σε επαφή με την τέχνη έχουν να εκφράσουν ποικιλότροπα την επίδρασή της στα συναισθήματα, στην αισθητική , στη δημιουργία , στην έκφρασή τους την ατομική και κοινωνικοπολιτική.
Ως προς τη σχέση με το σχολείο προβάδισμα ασφαλώς εμπειρικής γνώσης θα έχουν εκείνοι οι μαθητές που απόλαυσαν τη συμμετοχή τους  σε διαγωνισμούς ζωγραφικής ή συγγραφής λογοτεχνήματος ή στη δημιουργία μιας ταινίας ή μιας θεατρικής παράστασης .
Μαθητές επίσης που από εμπνευσμένους δασκάλους καθοδηγήθηκαν σε εικονικές περιηγήσεις μουσείων μέσα από τη χρήση των Νέων Τεχνολογιών στο Σχολείο,  θα είχαν μεγαλύτερη ευχέρεια να αποτυπώσουν εμπεδωμένη στην πράξη πια  μια τέτοια εμπειρία γνώσης της τέχνης. 
Μαθητές επίσης που και πάλι με δασκάλους με φλόγα στην καρδιά και γνώσεις τεχνολογίας συνέδεσαν τα θεματικά τους αντικείμενα με την τέχνη π.χ Τα μαθηματικά με την αρχιτεκτονική της κλασικής εποχής και προέτρεψαν  σε δημιουργία εικόνας και ήχου, κάτι που ιδιαίτερα κινητοποιεί τους νέους ανθρώπους της εποχής μας.
Μαθητές επίσης που μελέτησαν ολόκληρα  λογοτεχνικά  έργα και άγγιξε η λογοτεχνία τις εσωτερικές τους πτυχές, τα προβλήματά τους , τις αγωνίες τους...
Σε ακόμη καλύτερη τύχη είναι εκείνοι οι μαθητές που συμμετείχαν σε διαπολιτισμικά προγράμματα γνωριμίας με άλλους λαούς και μέσα από την επαφή με την τέχνη τους έκαναν βίωμα τη διοικουμενικότητά της.

Αν όλα αυτά ή κάποια από αυτά έχουν συμβεί στην εκπαιδευτική εμπειρία των μαθητών που διαγωνίστηκαν σήμερα , τότε σίγουρα έγραψαν με μια άριστη συναρμογή τεκμηρίωσης και συναιθήματος.

Αν όμως - πράγμα πιθανότερο και συνηθέστερο- δεν είχαν την ευτυχή συγκυρία να συμμετέχουν σε τέτοιες καινοτόμες δράσεις  του σχολείου τους,  είτε επειδή δεν έγιναν σε αυτό είτε επειδή οι ίδιοι δεν είχαν το χρόνο και την ψυχή μαζί με το ανηλεές  διαβασμα για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις να συμμετέχουν σε τέτοια  έντεχνη δημιουργία , τότε για μια ακόμη φορά οι μαθητές μας θα πρέπει να έγραψαν " κατά θεωρίαν" για ένα σχολείο που οι ίδιοι δεν το βίωσαν μέσα από τα φτερά της τέχνης αλλά μέσα από την άνυδρη και χωρίς αξίες ανθρωπισμού  πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά .

Μία κριτική ανάγνωση των θεμάτων της Γλώσσας από φιλόλογο που εργάζεται αρκετά χρόνια στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.
 

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Τα Μουσεία συνδέουν δυναμικά το παρελθόν με το παρόν

Εκατοντάδες άνθρωποι πέρασαν από το Μουσείο της Ακρόπολης για τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων



Με φόντο τη φωταγωγημένη Ακρόπολη και παρά το βροχερό καιρό και το κρύο, εκατοντάδες επισκέπτες βρέθηκαν στο Μουσείο της Ακρόπολης που γιόρτασε τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων με διαλέξεις, μουσική, ξεναγήσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα, συναυλίες και είσοδο ελεύθερη για όλους. Από νωρίς το πρωί, σχολεία από πολλά μέρη της χώρας, Έλληνες που άδραξαν την ευκαιρία της δωρεάν εισόδου και πολλοί ξένοι τουρίστες προσήλθαν για να θαυμάσουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.
Με θέα τα αρχαϊκά αγάλματα, το κοινό απόλαυσε μελωδίες Μάνου Χατζηδάκι και Μίκη Θεωδοράκη από τον πιανίστα Μάριο Στρόφαλη. Ανάμεσα στους επισκέπτες και η πριγκίπισσα Άννα, που βρέθηκε στη χώρα μας για την τελετή παράδοσης της Ολυμπιακής Φλόγας, θαύμασε τα αυθεντικά γλυπτά της ζωφόρου δίπλα στα αντίγραφα Με την ευκαιρία της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων, σε συνεργασία με το Εθνικό Νομισματοκοπείο, το Μουσείο της Ακρόπολης καθιέρωσε την κοπή αναμνηστικού κέρματος με παραστάσεις μικρών αλλά αγαπητών εκθεμάτων του. Το πρώτο αναμνηστικό μετάλλιο έχει στην κύρια όψη του την παράσταση της κεφαλής της Αθηνάς από τα νομίσματα που βρέθηκαν στο λάκκο με τα αγάλματα των αρχαϊκών κορών, βορειοδυτικά του Ερέχθειου. Τα νομίσματα διατίθενται στα πωλητήρια του Μουσείου.
Αύριο, Σάββατο 19 Μαΐου, η Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων θα ερμηνεύσει στον προαύλιο χώρο της Ακρόπολης έργα Μότσαρτ και Χάιντν, ενώ το μουσείο θα παραμείνει ανοικτό από το πρωί στις 8 έως τα μεσάνυχτα. Πέρσι, 18 χιλιάδες επισκέπτες πέρασαν από το Μουσείο. Ενώ, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, τους δικούς του φανατικούς επισκέπτες δείχνει να δημιουργεί το Μουσείο της Ακρόπολης, καθώς ένα ποσοστό 23% το επισκέφθηκε μέχρι στιγμής τρεις ή και περισσότερες φορές. Η έρευνα, πραγματοποιήθηκε για επτά εβδομάδες στις αρχές του καλοκαιριού του 2011, με δείγμα 188 επισκεπτών. Μεγάλη ανταπόκριση είχε στις ηλικίες από 18 ως 24 ετών, οι οποίοι απάντησαν με προθυμία σε πολλαπλές ερωτήσεις.
Παράλληλα, τα γιορτινά τους φόρεσαν περισσότερα από τριάντα χιλιάδες μουσεία σε τουλάχιστον 100 χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα, για να υποδεχθούν τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων, που από το 1977 γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 18 Μαΐου. Φέτος, τιμώμενο μουσείο είναι το Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας που εστιάζει στα προβλήματα του περιβάλλοντος. Κάθε χρόνο, η μέρα αυτή περιστρέφεται γύρω από μια κεντρική ιδέα. Φέτος, η 35η επέτειος θέσπισης της Παγκόσμιας Ημέρας Μουσείων από το Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων (ICOM) έχει ως θέμα «Το Μουσείο σε έναν κόσμο που αλλάζει. Νέες προκλήσεις, νέες εμπνεύσεις». Το διεθνώς αναγνωρισμένο Μουσείο Γουλανδρή, που ίδρυσαν το 1964 ο Άγγελος και η Νίκη Γουλανδρή, είναι το πρώτο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα και το πρώτο που έθεσε τα θεμέλια της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.
Κάθε χρόνο, 75.000 παιδιά, ανάλογα με την ηλικία και το πρόγραμμα που θα διαλέξουν, μαθαίνουν για τα ζώα και τα φυτά, τους κινδύνους που τα απειλούν, το ρόλο του ανθρώπου στη φύση, αλλά και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο ίδιος μέσα σ' αυτή: της τροφής, της ενέργειας, των μεταφορών, των φυσικών πόρων και του νερού. Προκλήσεις που εδώ και χρόνια πραγματεύεται το Μουσείο. Οι εκδηλώσεις συνεχίζονται μέχρι την Κυριακή το βράδυ.
Δημοσίευμα  " Καθημερινής" , 18/5/2012

Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΒΙΑ

 7/3/2012
Απόσπασμα δημοσίευσης στο ΒΗΜΑ
«Το θέμα μας αφορά όλους, γονείς και πολιτικούς. Η σχολική βία και οι συμμορίες δεν είναι φαινόμενο της κρίσης. Πάντα υπήρχε. Είναι φαινόμενο ευρωπαϊκό, φαινόμενο του δυτικού ημισφαιρίου του πλανήτη. Σε περιόδους κρίσης όμως η βία παροξύνεται. Ο λόγος που αναπτύσσεται για την κρίση πολλές φορές είναι χειρότερος από την ίδια την κρίση και παροξύνει το φαινόμενο της βίας» τόνισε ο υπουργός Υγείας.

Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε μεγάλη πανελλαδική έρευνα της εταιρείας δημοσκοπήσεων V-Prc για την παιδική βία σύμφωνα με την οποία το ένα τρίτο των μαθητών δηλώνουν δυσαρεστημένοι από τη σχολική ζωή
Ο κ. Λοβέρδος εξέφρασε την ανάγκη συντονισμού των δύο υπουργείων, Παιδείας και Υγείας, για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, «τον οποίο συντονισμό δεν πρέπει να διακόψει η εκλογική διαδικασία του Απριλίου». Ως υπουργείο Υγείας - σημείωσε - πρέπει να εξετάσουμε δυνατότητες παρέμβασης στον τομέα των ψυχικών τραυμάτων που αφήνει ακόμη και η λεκτική βία.

Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε μεγάλη πανελλαδική έρευνα της εταιρείας δημοσκοπήσεων V-Prc για την παιδική βία σύμφωνα με την οποία το ένα τρίτο των μαθητών δηλώνουν δυσαρεστημένοι από τη σχολική ζωή. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας επτά στους δέκα μαθητές δηλώνουν ότι στη σχολική τους ζωή έχουν παρατηρήσει φαινόμενα καταστροφών και ενδοσχολικής βίας. Μεγαλύτερο είναι το ποσοστό στο λύκειο που φτάνει το 73%.

Όμως η ενδοσχολική βία εκδηλώνεται κυρίως λεκτικά. Χλευασμοί, εξυβρίσεις σε ποσοστό 88%, διάδοση αρνητικών σχολίων σε ποσοστό 67% ενώ εκφοβισμοί, απειλές κ.ά. καταγράφονται σε ποσοστό 44%. Περιστατικά σωματικής βίας καταγγέλλουν ότι έχουν δει δύο στους τρεις μαθητές. Περιστατικά επιθέσεων με αυτοσχέδια όπλα έχουν χαμηλό ποσοστό μόλις 5% ενώ οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις - προσβολές κ.λπ. έχουν καταγραφεί σε ποσοστό 33%. Τουλάχιστον το 26% των μαθητών έχουν υπάρξει θύματα κάποιας μορφής βίας στο σχολείο. Ένας στους 10 μαθητές δηλώνει ότι ο ίδιος έχει ασκήσει βία.

«Σήμερα η βία βρίσκει πρόσφορο έδαφος για ανάπτυξη»

«Το θέμα της σχολικής βίας είναι τεράστιο και πολυδιάστατο» ανέφερε στην ομιλία του ο καθηγητής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου κ. Κλήμης Ναυρίδης. «Οφείλεται σε ιδεολογικούς παράγοντες και χρωματίζεται πάντα από τις συνθήκες της κάθε εποχής. Σήμερα ωστόσο η σχολική βία συνοδεύεται και από μείωση της κοινωνικής ανοχής. Η σχολική εμπειρία είναι σημαντική για κάθε άνθρωπο» συνέχισε. «Όλοι θυμόμαστε από τα μαθητικά μας χρόνια περιστατικά σχολικής βίας. Ωστόσο η βία είναι μία κατάσταση που έχει να κάνει με την αδυναμία του ανθρώπου να εκδηλώσει και να εκφράσει συναισθήματα και καταστάσεις με άλλο τρόπο. Υπάρχουν μαθητές που έχουν δυσκολία να εκφράσουν όσα νιώθουν με διαφορετικό τρόπο και καταφεύγουν στη βία. Στη σχολική ζωή είναι δύσκολο να μιλήσουμε με όρους θύματος και θύτη, γιατί όσο μιλάμε για παιδιά οι δύο θέσεις δεν μπορούν να διαχωριστούν πλήρως» κατέληξε ο κ. Ναυρίδης.

Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και καθηγητής Αντεγκληματικής Πολιτικής κ. Θ. Παπαθεοδώρου ανέφερε ότι «η σχολική βία υπάρχει από την αρχή της μαζικής εκπαίδευσης αλλά σήμερα βρίσκει πρόσφορο έδαφος για ανάπτυξη». Αυτό το απέδωσε στην αδυναμία αντιμετώπισης αλλά και στην ανοχή του φαινομένου από μαθητές και εκπαιδευτικούς. «Η μελέτη της σχολικής βίας από τις εγκληματολογικές υπηρεσίες είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο, παρ' όλο που αποτελεί σημαντικό πολιτικό ζήτημα» συνέχισε. «Η σχολική βία είναι ορατή απόδειξη της αδυναμίας των κοινωνικών και πολιτικών θεσμών να λειτουργήσουν ενταξιακά για τα παιδιά που εκδηλώνουν βίαιη συμπεριφορά και να εξασφαλίσουν κοινωνική αρμονία. Η σχολική βία δεν αφορά μόνο το θύμα και τον θύτη αλλά το σύνολο της σχολικής ομάδας. Είναι ανάγκη να υπάρξει μία χαρτογράφηση των περιστατικών βίας στα σχολεία και να πάρουμε μέτρα για την αντιμετώπιση του φαινομένου, όπως η εισαγωγή ενός μαθήματος για την πρόληψη της βίας, η υποστήριξη των θυμάτων και η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών» είπε ο κ. Παπαθεοδώρου.

Τέλος, ο καθηγητής Παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων κ. Αθαν. Γκότοβος ανέφερε ότι η απουσία βίας από ένα χώρο όπως το σχολείο είναι ένα επίτευγμα πολιτισμού και αποτέλεσμα συστηματικής προσπάθειας. «Είναι αναγκαίο να έχουμε μία εικόνα του φαινομένου, προκειμένου να δράσουμε αποτελεσματικά. Όσον αφορά τη σχολική βία, σημαντική παράμετρος είναι η ανοχή και τελικά η αποδοχή της βίας και στο κομμάτι αυτό ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι καθοριστικός» είπε ο κ. Γκότοβος. «Δυστυχώς ωστόσο σήμερα οι παρεμβάσεις των εκπαιδευτικών σε τέτοια θέματα, που είναι και θέματα διαπαιδαγώγησης, έχουν ατονήσει. Υπάρχουν διάφορες μορφές βίας και το σίγουρο είναι ότι στο σχολείο είναι αδύνατο να ελέγξουμε όλους τους παράγοντες που οδηγούν σε βίαιη συμπεριφορά, μπορούμε όμως να θεωρήσουμε το φαινόμενο σημαντικό. Αυτή είναι η αρχή» κατέληξε.

Τι κατέγραψε η έρευνα
Αντικείμενο της έρευνας, στην οποία συμμετείχαν 700 μαθητές από αστικά κέντρα, αποτέλεσε η αποτύπωση των αναπαραστάσεων των μαθητών Λυκείου, Γυμνασίου και τελευταίων τάξεων του Δημοτικού για τη σχολική ζωή και ειδικότερα για τα φαινόμενα και τις εκδηλώσεις βίας στο σχολικό περιβάλλον.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, περίπου ένας στους τρεις μαθητές δηλώνουν δυσαρεστημένοι από τη σχολική ζωή. Περισσότερο δυσαρεστημένοι εμφανίζονται οι μαθητές των δημοσίων σχολείων, καθώς και οι μαθητές Λυκείου, στους οποίους το ποσοστό δυσαρέσκειας πλησιάζει το 40%. Επιπλέον, οι μαθητές του ελληνικού σχολείου εκφράζουν αβεβαιότητα για το μέλλον τους σε ποσοστό που καταγράφεται στο 72%, ενώ ειδικότερα για τους μαθητές Λυκείου, οι οποίοι βρίσκονται εγγύτερα στην αποφοίτηση, το αντίστοιχο ποσοστό εμφανίζεται κατά 11 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερο, αγγίζοντας το 83%. Συγκεκριμένα:

- Παρά τα αισθήματα δυσαρέσκειας για τη σχολική ζωή και το αίσθημα αβεβαιότητας για το μέλλον τους, οι μαθητές των ελληνικών σχολείων φαίνεται να συμπαθούν γενικά το σχολείο, τοποθετώντας τη συμπάθεια τους κατά μέσο όρο στο 7,15 με άριστα το 10. Μεγαλύτερος βαθμός συμπάθειας καταγράφεται για τα κορίτσια (7,44) συγκριτικά με τα αγόρια (6,85), όπως επίσης και για τους μαθητές του Δημοτικού (8,52) έναντι των μαθητών Γυμνασίου (7,15) και Λυκείου (6,84), ενδεχομένων λόγω του γεγονότος ότι χρόνο με το χρόνο, οι σχολικές απαιτήσεις για τους μαθητές αυξάνονται.

- Όσον αφορά τις εγκαταστάσεις του σχολείου, ικανοποίηση δηλώνει του 64% των μαθητών. Σημαντική διαφοροποίηση παρατηρείται μεταξύ των απαντήσεων μαθητών του δημοσίου και του ιδιωτικού σχολείου, καθώς οι μαθητές του πρώτου εκφράζουν ποσοστό δυσαρέσκειας περίπου 40%, έναντι μόλις 10% των μαθητών του δεύτερου. Επιπλέον, η πλειονότητα των μαθητών (50,9%) δεν ξεχωρίζει περισσότερους από 5 καθηγητές που να τους έχουν αφήσει καλές εντυπώσεις στη σχολική τους θητεία.

- Ενα 10% των μαθητών δήλωσαν ότι πολύ και αρκετά συχνά εκτονώνουν τον θυμό τους ξεσπώντας πάνω σε αντικείμενα, ενώ ένα 5% τσακώνεται σε αντίστοιχη συχνότητα με φίλους ή άτομα της παρέας τους. Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, το γεγονός ότι το 14% των μαθητών παραδέχεται ότι πολύ ή αρκετά συχνά σκέφτεται να ανταποδώσει την απογοήτευση ή στενοχώρια που του έχουν προκαλέσει. Γίνεται, συνεπώς, αντιληπτό ότι για σημαντικό μέρος των μαθητών παρατηρούνται φαινόμενα αδυναμίας διαχείρισης του θυμού στην καθημερινότητα τους.

- Η επίδραση των ΜΜΕ όσον αφορά την εξοικείωση των παιδιών με τις εικόνες βίας καταδεικνύεται από το γεγονός ότι λιγότεροι από τους μισούς ερωτώμενους απάντησαν ότι αλλάζουν κανάλι όταν μια σκηνή βίας προβάλλεται στην τηλεόραση.

- Για τα φαινόμενα βίας στη σχολική ζωή, επτά στους δέκα μαθητές δηλώνουν ότι στη σχολική τους ζωή παρατηρούν τέτοια φαινόμενα ή εκδηλώσεις. Υψηλότερη ορατότητα καταγράφεται για τους μαθητές Λυκείου (73%). Σε σχέση με τις υλικές καταστροφές, συχνότερα φαινόμενα αποτελούν οι καταστροφές διδακτικού υλικού (35%), με μικρή διαφορά ακολουθούν οι καταστροφές εξοπλισμού (33%) και κτιριακής υποδομής (27%), ενώ στην τέταρτη θέση καταγράφονται οι καταστροφές αντικειμένων ιδιοκτησίας των μαθητών (16%).

Οι καταστροφές αρχείων του σχολείου και αντικειμένων ιδιοκτησίας καθηγητών καταγράφουν μικρά ποσοστά συχνότητας (7% και 2% αντίστοιχα), ενώ προβληματισμό για τις συνθήκες φύλαξης των σχολικών χώρων δημιουργεί το γεγονός ότι το 20% των ερωτώμενων προσδιόρισε τις διαρρήξεις ή κλοπές αντικειμένων του σχολείου ως πολύ, αρκετά ή όχι και τόσο συχνό φαινόμενο.

- Όπως διαπιστώνεται από τα αποτελέσματα της έρευνας, η ενδοσχολική βία εκδηλώνεται ως επί το πλείστον λεκτικά. Υψηλό ποσοστό ορατότητας καταγράφηκε κυρίως για περιστατικά χλευασμών ή εξυβρίσεων (88%) όπως επίσης και διάδοσης αρνητικών σχολίων και φημών από μαθητές για συμμαθητές τους (67%), ενώ θα πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη και το ποσοστό 44% που καταγράφεται για τα περιστατικά εκφοβισμών και απειλών, τα οποία ενέχουν και ψυχολογική διάσταση.

- Δύο στους στους τρεις μαθητές έχουν παρατηρήσει περιστατικά αλληλοξυλοδαρμών στο σχολικό τους περιβάλλον. Τα περιστατικά επιθέσεων με αυτοσχέδια όπλα εμφανίζουν πολύ χαμηλό ποσοστό (μόλις 5%), ενώ αξίζει να σημειωθεί το γεγονός ότι οι σεξουαλικές ενοχλήσεις ή προσβολές με σεξουαλικό υπονοούμενο συνιστούν και αυτές μία πραγματικότητα της σχολικής ζωής του Λυκείου, μιας και η ορατότητα του εν λόγω φαινομένου καταγράφηκε στο 33%.

- Ενας στους τέσσερις μαθητές (26%) έχει υπάρξει τουλάχιστον μία φορά θύμα κάποιου είδους βίας στο σχολείο του. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων (79%) επρόκειτο για περιστατικό λεκτικής βίας, το οποίο εκδηλώθηκε μέσω χλευασμού, εξύβρισης και κοροϊδίας και το οποίο προκλήθηκε από συνομήλικο μαθητή ή συμμαθητή. Στην πλειονότητά τους (67%), τα θύματα κάποιας μορφής σχολικής βίας ανέφεραν το περιστατικό, σε μεγαλύτερο ποσοστό στους οικείους τους (οικογένεια, φίλους), ωστόσο ένα 33% επέλεξε να αποσιωπήσει το γεγονός. Αξίζει να σημειωθεί ότι σχεδόν ένα στα δύο θύματα (46%), που υπέστησαν κάποια μορφή βίας στο σχολικό περιβάλλον και δεν ανέφεραν σε κανένα το περιστατικό αυτό, πραγματοποίησαν τη συγκεκριμένη επιλογή διότι αξιολόγησαν το περιστατικό ως μη σημαντικό.

Τη συζήτηση συντόνισε η δημοσιογράφος Μαρία Σπυράκη.

«Αγρια Παιδιά», τραγούδι και παραμύθι

Στην εκδήλωση η Ξένια Καλογεροπούλου διάβασε ένα λογοτεχνικό απόσπασμα σχετικά με την παιδική βία από το βιβλίο «Αγρια Παιδιά» του Στίβεν Κέλμαν (εκδόσεις Μεταίχμιο), υποψήφιο για βραβείο Booker 2011, και μοιράστηκε με το κοινό εμπειρίες της από τη συνεργασία της με τα παιδιά από το θεατρικό εργαστήρι του θεάτρου Πόρτα. Την εκδήλωση πλαισίωσε η παιδική χορωδία της Ελληνογερμανικής Αγωγής, η οποία ερμήνευσε το τραγούδι «Φύγε μακριά», που γράφτηκε για την εκδήλωση από τη Χρύσα Αποστολάτου.

Πάντα Ζωντανοί οι πνευματικοί άνθρωποι



Κάρλος Φουέντες, παγκόσμια φωνή

Της Ολγας Σελλα





ΑΠΩΛΕΙΑ. Το γεγονός είναι ότι την είδηση του θανάτου του Μεξικανού συγγραφέα Κάρλος Φουέντες μετέδωσε, μέσω Τwitter προχθές το βράδυ, ο πρόεδρος του Μεξικού, Φελίπε Καλδερόν, με τη φράση: «Λυπάμαι βαθύτατα για τον θάνατο του Κάρλος Φουέντες, του Μεξικανού και παγκόσμιου συγγραφέα που θαυμάζαμε και εκτιμούσαμε». Στα 83 του χρόνια, ο συγγραφέας που τίμησε επάξια τη λογοτεχνική παράδοση της Λατινικής Αμερικής, πέθανε λόγω καρδιολογικών προβλημάτων σε νοσοκομείο της μεξικανικής πρωτεύουσας.
Γεννήθηκε το 1928 στην Πόλη του Μεξικού και ήταν γιος διπλωμάτη. Εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα του έζησε από μικρός σε διάφορες χώρες του κόσμου και, παρότι δεν του άρεσε και τόσο, ακολούθησε την υπόδειξη του πατέρα του, σπούδασε νομικά και υπηρέτησε και ο ίδιος στο διπλωματικό σώμα.
Για αρκετά χρόνια επιχείρησε να συνδυάσει και τα δύο. Ετσι, από το 1954 έγραφε ενώ ταυτόχρονα εκπροσωπούσε το Μεξικό στον ΟΗΕ. Το μεγάλο κοινό το κέρδισε το 1962, όταν εκδόθηκε το μυθιστόρημά του «Θάνατος του Αρτέμιο Κρουζ», ένα επικό μυθιστόρημα, που θεωρείται από τα σημαντικότερα της λατινοαμερικανικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το 1985 με τον «Γερο-γκρίνγκο» έγινε ο πρώτος Μεξικανός συγγραφέας που έκανε μπεστ σέλερ στις ΗΠΑ (το βιβλίο έγινε και ταινία με τον Γκρέγκορι Πεκ και την Τζέιν Φόντα). Μια επιτυχία που του άνοιξε τον δρόμο για τα πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Πρίνστον και Μπράουν.
Πολιτικοποιημένος, με στραμμένο το βλέμμα σε οτιδήποτε απασχολούσε τους σύγχρονους ανθρώπους, ήταν οπαδός της Αριστεράς στις πρώτες δεκαετίες της ζωής του. Τα τελευταία χρόνια είχε τη διεισδυτικότητα να δει πόσο έχουν διαφοροποιηθεί τα ιδεολογικά στρατόπεδα σε όλο τον κόσμο. «Δεν σκέφτομαι πλέον με όρους Αριστεράς και Δεξιάς. Η παλιά κατηγοριοποίηση δεν ισχύει πλέον. Υπάρχει μια καινούργια Αριστερά, η οποία δημιουργείται αυτή τη στιγμή παγκοσμίως, αλλά ακριβώς επειδή δημιουργείται τώρα, δεν ξέρω πώς θα καταλήξει. Νομίζω ότι κανείς μας δεν μπορεί να ξέρει», έλεγε στην τελευταία του συνέντευξη σε ελληνικό έντυπο (τον περασμένο Μάρτιο στο ΒΗΜagazino).
Τα περισσότερα βιβλία του στην Ελλάδα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτης. Βιβλία που αντλούν την έμπνευσή τους ή τον μύθο τους από την ιστορία του Μεξικού και της Λατινικής Αμερικής, ή βιογραφικά και στοχαστικά. Το Βραβείο Θερβάντες, με το οποίο τιμήθηκε το 1987, τον κατατάσσει στο πάνθεον των Λατινοαμερικανών συγγραφέων.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ησυμμετοχή των πνευματικών ανθρώπων στην πολιτική ζωή θα άλλαζε τον προσανατολισμό του πολιτισμού μας; 






Το εκπαιδευτικό και εργασιακό μέλλον των νέων της Ελλάδας

Η κρίση, οι νέοι και το δίλημμα


Η αίσθηση ότι οι νέοι θα ζήσουν χειρότερα, θα εργαστούν περισσότερα χρόνια και με λιγότερα κοινωνικά δικαιώματα από τους γονείς τους είναι πια εδραιωμένη όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες, στις οποίες το δημογραφικό ισοζύγιο δεν ευνοεί τους νέους, όπως σε χώρες σαν τις αραβικές, το Ιράν ή την Τουρκία. Αποτελεί επίσης κοινή διαπίστωση ότι οι πιο βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα χαμένοι από τη σημερινή κρίση στην Ελλάδα θα είναι οι νέοι. Πολλοί από αυτούς αναζητούν ή ονειρεύονται κάποια διέξοδο απασχόλησης στο εξωτερικό, ενώ ήδη καταγράφεται το διαζύγιό τους από το κατεστημένο πολιτικό σύστημα και τα κόμματα εξουσίας.

Η αγανάκτηση των νέων, το φλερτ με τα άκρα και η αντικομματική τους κουλτούρα παρουσιάζουν κάποιες αναλογίες με τη ριζοσπαστικοποίηση των νέων μουσουλμάνων στις δυτικές κοινωνίες, οι οποίοι, παρά το γεγονός ότι γεννήθηκαν, ανατράφηκαν και σπούδασαν στη Δύση, στρέφονται βίαια εναντίον της, γιατί αισθάνονται εκτός συστήματος και αντιμετωπίζουν εργασιακά και πολιτισμικά αδιέξοδα. Αν οι νέοι μουσουλμάνοι της Δύσης φαίνεται να αντιδρούν σε ένα υπόρρητα ρατσιστικό και πολιτισμικό κατεστημένο, απότοκο της αποικιοκρατίας, οι νέοι στην Ελλάδα αντιδρούν σε ένα γενεαλογικό κατεστημένο γραφειοκρατικού και πολιτικού νεποτισμού, που δεν επέτρεπε την ανάδειξη ικανών και ταλαντούχων νέων σε θέσεις ευθύνης και οδήγησε τη χώρα στην τρέχουσα κρίση.

Αν χώρες, όπως η Βρετανία, έχοντας συνειδητοποιήσει την πολιτισμική αποξένωση και τον ιδεολογικό εκτροχιασμό των μουσουλμανικών νεολαιών τους, προσπαθούν να βρουν τρόπους να τους ενσωματώσουν πολιτισμικά και θεσμικά ή να τους αποτρέψουν από τη βία, στην Ελλάδα δεν φαίνεται να έχει γίνει αντιληπτό ότι η κρίση θα δώσει εκρηκτικές διαστάσεις στο χάσμα των γενεών. Ως τώρα η οικογένεια και οι συντάξεις των παππούδων αποτελούσαν το ενισχυτικό αντίδωρο των γηραιοτέρων προς τους νεότερους, υποκαθιστούσαν το Κράτος Πρόνοιας, χρηματοδοτούσαν σπουδές ή ενίσχυαν το νεανικό βαλάντιο ως την επαγγελματική αποκατάσταση. Με την περικοπή μισθών και συντάξεων το οικογενειακό εισόδημα ή οι συντάξεις δεν θα μπορούν πια να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Η αλληλεγγύη των γενεών βαθμιαία εκλείπει, το οικογενειακό στήριγμα εξανεμίζεται και επομένως η αντισυστημική ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας δεν θα βρίσκει πια αντισταθμίσματα. Οι νέοι δεν μπορούν να υφίστανται δυσανάλογα το άχθος της ανεργίας και να μην αντιδρούν ή να μην έχουν ουσιαστικό και υπεύθυνο λόγο για την πορεία της χώρας.

Θα πρέπει, επομένως, να υπάρξει ειδική μέριμνα για τους νέους στην Ελλάδα, ώστε να μην εδραιωθεί το αίσθημα απόγνωσης και το σύνδρομο των χαμένων γενεών. Και τούτο συμπεριλαμβάνει και το εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο σε αντίθεση με άλλες χώρες στην Ελλάδα δυστυχώς καλλιεργεί αυτή την αντισυστημική διάθεση. Οταν οι νέοι κουράζονται υπερβολικά για να εισαχθούν στα πανεπιστήμια και μετά εξέρχονται άνεργοι, υποαπασχολούμενοι ή απροετοίμαστοι για την αγορά εργασίας, αυτό είναι φυσικό να δημιουργήσει αισθήματα αποτυχίας. Ούτε πρέπει να καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι οι νέοι μπορούν να βρουν εύκολα εργασία στο εξωτερικό, καθώς οι διαθέσιμες θέσεις εργασίας είναι συνήθως είτε χειρωνακτικές είτε ιδιαίτερα εξειδικευμένες. Προετοιμάζει όμως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα τους νέους για να διεκδικήσουν αποτελεσματικά εργασία εκτός Ελλάδος;

Ενώ το θέμα της «απασχολησιμότητας» (employability) είναι ψηλά στις προτεραιότητες των αγγλικών πανεπιστημίων, δεν ξέρω αν συμβαίνει το ίδιο και στα ελληνικά πανεπιστήμια, ιδιαίτερα στις ανθρωπιστικές σχολές. Αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως υποταγή στην αγορά εργασίας, αλλά πρακτική και ουσιαστική προετοιμασία των φοιτητών. Από νέους που στέλνουν βιογραφικά για σπουδές ή αναζητούν εργασία στο εξωτερικό διαπιστώνω ότι πολλοί από αυτούς δεν είναι σε θέση να συντάξουν ένα κατάλληλο βιογραφικό. Τα αγγλικά πανεπιστήμια εκπαιδεύουν συστηματικά τους φοιτητές στο πώς να συντάσσουν βιογραφικά, αιτήσεις για εργασία ή έρευνα και να προετοιμάζονται για μια συνέντευξη, αμφιβάλλω όμως αν στα ελληνικά πανεπιστήμια συμβαίνει το ίδιο. Ακόμη και η εξέταση μαθημάτων σε ξένα πανεπιστήμια με την προετοιμασία ιστοσελίδων ή παρουσιάσεων με διαφάνειες (Powerpoint) αποβλέπει στην εξοικείωση των φοιτητών με μεθόδους αυτοπαρουσίασης, επικοινωνιακότητας και ανάδειξης των προσόντων τους.

Η κρίση θα οδηγήσει κατ' ανάγκη στην αποσύνδεση των προπτυχιακών σπουδών από τη μονόδρομη επαγγελματική απασχόληση και ως εκ τούτου οι έλληνες φοιτητές θα πρέπει με το τέλος των σπουδών τους να έχουν ένα εύρος δεξιοτήτων και τη δυνατότητα επιλογών απασχόλησης. Για έλληνες αποφοίτους ανθρωπιστικών σπουδών που ψάχνουν εργασία στο εξωτερικό δεν αρκούν μόνο οι τυπικές γνώσεις, αλλά η συνθετική και επιχειρηματολογική ικανότητα, την οποία δυστυχώς δεν αποκτούν από τις προπτυχιακές σπουδές τους στην Ελλάδα.

Η κρίση θα πλήξει άσχημα τους νέους και αν θέλουμε να τους δώσουμε περισσότερες ευκαιρίες για εργασία θα πρέπει να αναθεωρηθούν ριζικά προγράμματα σπουδών, μέθοδοι διδασκαλίας και τρόποι εξέτασης. Αν η Ελλάδα δεν τους εμπιστευθεί, δεν τους δώσει ευκαιρίες και δεν εγκαταλείψει την αρτηριοσκληρωτική νοοτροπία της επετηρίδας, δύσκολα θα ορθοποδήσει. Μπορεί κάποιες μη ευρωπαϊκές χώρες να είναι δημογραφικά νεανικές, χώρες όμως σαν την Ελλάδα δεν έχουν άλλη επιλογή από το να γίνουν ιδεολογικά νεανικές. Η κρίση εν τέλει θέτει το αμείλικτο δίλημμα: είτε θα δοθεί η ευκαιρία στους νέους να ηγηθούν και να αλλάξουν τη χώρα είτε αυτοί θα οδηγηθούν στα άκρα και στην εκρηκτική απόγνωση.

O κ. Δημήτρης Tζιόβας είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Birmingham της Aγγλίας.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ : Να αναπτυχθεί σε παράγραφο 80-100 λέξεων η απάντηση του ερωτήματος που υπογραμμίζεται στην 4η παράγραφο του κειμένου.

ΣΥΝΩΝΥΜΕΣ ΛΕΞΕΙΣ : Να αντικατασταθούν οι υπογραμμισμένες και επισημασμένες λέξεις από μία συνώνυμη.

ΤΡΟΠΟΣ ΠΕΙΘΟΥΣ: Στην 5η  παράγραφο κυριαρχεί το επιχείρημα του συγγραφέα ως τρόπος πειθούς. Να το αποδώσετε με συλλογισμό.

Να τεκμηριωθεί η αναλογία και το αίτιο - αποτέλεσμα ως τρόποι ανάπτυξης της 2ης παραγράφου του κειμένου.

ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΛΟΓΟΥ :
Να αναπτύξετε σε άρθρο 500-600 λέξεων τις σκέψεις σας για τις δυστοκίες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος ως προς τον επαγγελματικό ορίζοντα των νέων και τις προτάσεις σας για τα κριτήρια επιλογής επαγγελμάτων στην Ευρώπη του 21ου αιώνα.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Στην 22η χειρότερη θέση η Ελλάδα όσον αφορά την υγεία των οικοσυστημάτων

Εκθεση «Ζωντανός Πλανήτης 2012»: Ο άνθρωπος απειλεί σοβαρά τη Γη

Εκθεση «Ζωντανός Πλανήτης 2012»: Ο άνθρωπος απειλεί σοβαρά τη Γη

8
εκτύπωση 
 
Η ασφάλεια, υγεία και ευημερία των κατοίκων της Γης απειλούνται. Οι διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις σε φυσικούς πόρους ασκούν τεράστιες πιέσεις στη βιοποικιλότητα. Αυτό αποκαλύπτει ο «Ζωντανός Πλανήτης 2012», η κυριότερη έκθεση για την κατάσταση υγείας της Γης, η οποία συντάσσεται κάθε δύο χρόνια από την περιβαλλοντική οργάνωση WWF σε συνεργασία με τη Ζωολογική Εταιρεία του Λονδίνου και το Παγκόσμιο Δίκτυο Αποτυπώματος (Global Footprint Network).

Οι ειδικοί των τριών φορέων καταγράφουν τις αλλαγές στα οικοσυστήματα, παρακολουθώντας 9.000 πληθυσμούς για περισσότερα από 2.600 είδη. Από το 1970 έως σήμερα παρατηρείται μείωση των ειδών κατά περίπου 30%. Το ισχυρότερο πλήγμα έχουν δεχθεί τα τροπικά είδη καθώς έχουν υποστεί μείωση 60% σε λιγότερο από 40 χρόνια. «Ζούμε σα να έχουμε στη διάθεσή μας έναν έξτρα πλανήτη. Χρησιμοποιούμε διπλάσιους φυσικούς πόρους από αυτούς που μπορεί να παράγει η Γη και, αν δεν αλλάξουμε τροχιά, το 2030 θα χρειαζόμαστε περισσότερους από δύο πλανήτες για να καλύψουμε τις ανάγκες μας», δηλώνει ο διευθυντής του WWF International κ. Τζιμ Λιπ.

Σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης η αύξουσα δυναμική της αστικοποίησης θα έχει ως συνέπεια το 2050 δύο στους τρεις ανθρώπους να κατοικούν σε πόλεις.

Οι πιο πλούσιες οικονομίες έχουν κατά μέσο όρο πενταπλάσιο οικολογικό αποτύπωμα από τις φτωχές. Ομως, από το 1970 και μετά, σύμφωνα με τον δείκτη Ζωντανού Πλανήτη, οι απώλειες σε βιοποικιλότητα υπήρξαν ραγδαίες κυρίως στα αναπτυσσόμενα κράτη. Οπως διευκρινίζεται στην έκθεση «οι φτωχότερες και πιο ευάλωτες χώρες "επιδοτούν" τον τρόπο ζωής των πλουσιότερων».

Οι 10 χώρες με το μεγαλύτερο οικολογικό αποτύπωμα ανά κάτοικο είναι: Κατάρ, Κουβέιτ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Δανία, ΗΠΑ, Βέλγιο, Αυστραλία, Καναδάς, Ολλανδία και Ιρλανδία.


Υψηλό οικολογικό αποτύπωμα για την Ελλάδα

H Ελλάδα κατατάσσεται στην 22η θέση σε σύνολο 149 κρατών με το οικολογικό της αποτύπωμα να είναι πολύ υψηλότερο του παγκόσμιου μέσου όρου.

Σύμφωνα μάλιστα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία (2008), αν όλοι οι πολίτες του κόσμου κατανάλωναν, όπως η Ελλάδα, τότε θα χρειαζόμασταν σχεδόν τρεις πλανήτες για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. «Πίσω από την οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα, ξεδιπλώνεται και μια άλλη λιγότερο γνωστή, αλλά εξίσου καταστροφική, περιβαλλοντική κρίση. Στην Ελλάδα συνεχίζουμε να ζούμε εις βάρος του φυσικού μας κεφαλαίου και ο υπερ-δανεισμός αυτός θα έχει αρνητικές επιπτώσεις σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Ας αποτελέσει η οικονομική κρίση τουλάχιστον αφορμή για μια εκ βαθέων επανεξέταση των προτύπων ανάπτυξης», αναφέρει ο διευθυντής του WWF Ελλάς κ. Δημήτρης Καραβέλλας.

Οι λύσεις σύμφωνα με τον ίδιο βρίσκονται σε δράσεις, όπως η μείωση των απορριμμάτων, η αποτελεσματικότερη διαχείριση των υδάτων και η χρήση καθαρών και άφθονων πηγών ενέργειας, όπως ο αέρας και ο ήλιος.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τι είναι το οικολογικό αποτύπωμα.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012



Μονόλογος περί διαλόγου

Όλοι σήμερα μιλάνε για διάλογο, στην κυριολεξία του και μεταφορικά στο ιδιωτικό και στο δημόσιο επίπεδο κανένας δεν βρίσκεται που να μην τον διεκδικεί και να μην εξαίρει τις αρετές του. Φτάνει έτσι ν’ αναρωτιέται ο γεμάτος καλή θέληση αφελής, πώς διάβολο γίνεται σε μιαν εποχή τόσο παθιασμένη για διάλογο, να συνεννοούνται τόσο λίγο οι άνθρωποι μεταξύ τους. Είναι σα να ξεχνάμε την πασίδηλη[1] ανθρώπινη διπροσωπία : Όποιος διατυμπανίζει την επιθυμία του για διάλογο, δεν θα πει και  πως τον επιθυμεί  μεταμφιέζει έτσι την εγωλατρική του προσήλωση στο μονόλογο. Προτείνω το διάλογο μπορεί να σημαίνει: γυρεύω με πρόσχημα τη συνδιάλεξη, ακροατές  έχω πεποίθηση στη ρητορική μου δεινότητα ή στη δικολαβική[2] μου ευελιξία και δεν μου κακοφαίνεται να εξασφαλίσω μιαν εύκολη νίκη  σ’αποκαλώ συνομιλητή μου αλλά σε κρατάω κάτω από την απειλή της εξουσίας μου: αν σου βαστάει, πες ό,τι πιστεύεις! Η τελευταία τούτη ποικιλία είναι η πασίγνωστη στο διεθνές επίπεδο «συνεννόηση» όπου ο ένας από τους δύο συνομιλητές εκφράζεται από «θέσεως ισχύος», όπως λένε. Ισάριθμες εκδοχές του φαινομένου κακή πίστη. Ο σύγχρονος κόσμος δεν κατορθώνει να συνεννοηθεί γιατί κάνει κατάχρηση αυτής της τακτικής. Είναι ένας κακόπιστος κόσμος. […]
Διάλογος δεν υπάρχει (για να πούμε τ’ αυτονόητα) παρά μόνον ανάμεσα σε ίσων δικαιωμάτων συνομιλητές. Όταν ο ένας κρατάει στο χέρι του τον κεραυνό κι ο άλλος βρίσκεται όρθιος, ελάχιστος σαν υπόδικος μπροστά στο βάθρο της εξουσίας, ο διάλογος, κι αν προτείνεται, είναι φενάκη[3]. Ο εξουσιαστής, στη χειρότερη περίπτωση, ξεγελάει τον εαυτό του αν νομίζει πως θ’ακούσει την αλήθεια. Η θέση του άλλωστε είναι διπλά ψεύτικη: αν τύχει να βρει αντίκρυ του έναν παλαβό, έναν άνθρωπο παράτολμο, που θα του την πει, θα είναι υποχρεωμένος, για λόγους κύρους, να τον κατακεραυνώσει. Στην περίπτωση τούτη, ο ειλικρινής καταδικάζεται ως αυθάδης. Αν πάλι ο σε μειονεκτική θέση συνομιλητής το γυρίσει, για λόγους άμυνάς του στην πονηρή κολακεία, ο σε πλεονεκτική θέση δεν θα μάθει ποτέ την αλήθεια. Δέσμιος της εξουσίας του, θα χρειαστεί τότε, για να ξέρει πού βρίσκεται – πράγμα αναγκαίο για την ασφάλειά του- να χρησιμοποιεί επαγγελματίες πληροφοριοδότες, ν’ακούει καταδότες, συκοφάντες, ή, αντίθετα, κόλακες που τον ξεγελάνε, για να του φαίνονται αρεστοί. Όπου δεν υπάρχει φυσικός διάλογος, υπάρχει όργιο κατασκοπίας.[…] Ακόμα και σε καθεστώτα φιλελεύθερα, όταν ιδίως είναι «ισχυρά», ο κυβερνήτης δύσκολα μαθαίνει την αλήθεια για το λαϊκό φρόνημα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έχασε τις εκλογές του 1920, ενώ το κομματικό περιβάλλον τον διαβεβαίωνε πως θα τις κερδίσει με τρόπο θριαμβευτικό ύστερα από τόσες εθνικές νίκες.[…]
Η ζωή εμφανίζεται ως πεδίο διαμάχης. Χωρίς αυτόν τον αντιθετικό χαρακτήρα, που ορίζει το συστατικό δυναμισμό της, θα έφτανε στην αυτοαναίρεση. Ο διάλογος είναι μια ειρηνική προστριβή, συμφωνημένα πλαισιωμένη, περιορισμένη από μερικούς θετούς κανόνες, καθώς μια αθλοπαιδιά. Αν παραβώ τους κανόνες του ποδοσφαίρου, αυτό που θα διεξαχθεί στο γήπεδο δεν θα είναι πια ποδοσφαιρική συνάντηση, θα είναι συμφυρμός και συμπλοκή άμορφη, πρωτόγονη, χωρίς το παρα-αισθητικό ενδιαφέρον της αθλοπαιδιάς. Αλλά η αθλοπαιδιά δεν αποβλέπει σε τίποτα πέρα από τον εαυτό της, δεν είναι μέσο, είναι σκοπός. Ο διάλογος εμφανίζεται ως μέσο: Θέλω με μέσο το διάλογο, να φτάσω κάπου, σε κάτι που τον υπερβαίνει: σε μια συνεννόηση των ανθρώπων μεταξύ τους, ή, πολύ περισσότερο, στην από κοινού αποκάλυψη κάποιας αλήθειας. Εδώ είναι που ορθώνεται το αντικειμενικό ερώτημα για την ορθότητα του διαλόγου. Κι εδώ είναι που διαγράφεται η διαφορά του από τη διαλεκτική. Η διαλεκτική είναι πρόβαση[4], αλλιώς δεν είναι τίποτα. Ο διάλογος, πρώτο στοιχείο της διαλεκτικής στην αρχαία της σημασία, αλλά και μέσο ενανθρωπισμού της στη νεώτερη, ξεχωρίζει την περιοχή της φυσικής διαλεκτικής από της ανθρώπινης. Αν είμαστε μόνον όργανα μιας διαλεκτικής κι όχι φορείς της, τότε το οντολογικό πρόβλημα τίθεται διαφορετικά: Πλαστήκαμε για να συνεννοούμαστε μόνο στο βασικό, στο χαμηλότατο επίπεδο, εκεί όπου η λαλιά είναι κενολογία: Το θέατρο του παραλόγου επιβραβεύεται, γιατί το πρόσεξε αυτό και το υπογράμμισε.[…]
Δεν επιτρέπεται να θεωρήσουμε το αίσθημα τούτο  απόληξη. Κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να προεξοφλήσει το μέλλον. Διαλεγόμαστε και θα διαλεγόμαστε επίμονα, ασταμάτητα, γιατί αυτό μας είναι ανάγκη ζωτική, συστατικό μας πάθος. Ο πλησίον δεν είναι μόνο Κόλαση, όπως το έχει πει και ο Σάρτρ, είναι και Παράδεισος: ο μόνος απτός μας Παράδεισος. Ποιος ποτέ φαντάστηκε τον Παράδεισο σαν ερημιά, δίχως συγκατοίκους; Αρμονική κατανομή φυσικού κι ανθρώπινου στοιχείου ορίζει το παραδεισιακό μας όραμα, κι αυτό δεν είναι τυχαίο: Ξεκινάει από τα βάθη της συλλογικής μας μνήμης, τότε που η Φύση δεν ήταν καταργημένη από τον άνθρωπο, αλλά εμψυχωμένη από τη διακριτική του παρουσία.
Άθλημα που μας έχει προταθεί ο διάλογος, θα εμπνέει πάντοτε κάθε ευγενική προσπάθεια να ξεπεραστεί η φυλάκιση μέσα στον εαυτό μας.
Άγγελος Τερζάκης
«Κρίση και έλεγχος της εποχής μας»









[1] Πασίδηλος: ο φανερός σε όλους
[2] Δικολαβικός: που χρησιμοποιεί σοφιστικά επιχειρήματα, χωρίς επιστημονική βάση
[3] Φενάκη: περούκα, μεταφορικά: απάτη, ψευδαίσθηση
[4] Πρόβαση: τρόπος για να προχωρούν τα πράγματα, μέσα από τη σύγκρουση, και από την επικράτηση του κάθε φορά ισχυρότερου