Γκρινιάζουν πολλοί ενήλικοι, γραμματιζούμενοι και πολλοί άλλοι που νομίζουν ότι παρεμβαίνουν κριτικά, ότι οι έφηβοι [αλλά και οι μετέφηβοι, οι νέοι γενικώς] έχουν πολύ φτωχό λεξιλόγιο, ότι χρησιμοποιούν φθαρμένα λεκτικά στερεότυπα, ότι ασεβούν στη νεοελληνική γλώσσα και διάφορα άλλα που συνήθως δεν συναντώνται στο γνωστικό τους αντικείμενο – αλλά η κριτική, κριτική, δώσε και μένα, μπάρμπα.
Ας μιλήσουν για εκπαίδευση πρώτα και για τον ίδιο τους τον εαυτό· εάν μας πείσουν, θα αποδεχτούμε την γκρίνια τους. Ας πούμε λοιπόν ότι μας πείθουν. Ωραία. Τι λένε οι ίδιοι; Πού το λένε; Σε ποιον; Ποιος τους ακούει; – Τζίφος. Τίποτα δεν λένε [και το λένε υπό τον ρυθμό μιας ενιαίας γραπτής γλώσσας· όλοι γράφουμε με τον ίδιο τρόπο, το ύφος είναι σχεδόν πανομοιότυπο και ασθενικό, άχαρο και άνευρο – πού βόσκει];
Απόντες από τις στιγμές τους είναι οι έφηβοι [αυτό λέγεται], απρόσεκτοι, χωρίς καμία παρατηρητικότητα, δεν βλέπουν ορίζοντες, δεν ακούν τους ήχους της γης και της κοινωνίας. Μα μήπως εμείς οι ενήλικοι είμαστε καλύτεροι; Ασε που οι περισσότεροι φοβόμαστε να αρθρώσουμε λόγο.
Πού γκεζεράει η παρρησία [που είναι και η πεμπτουσία της δημοκρατίας]; Το θέμα λοιπόν φαίνεται να εγγίζει την πολιτική – δεν είναι θέμα ηλικίας η αλαλία και αφωνία που μας δέρνει. Είναι τέτοιες οι συνθήκες που δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη του λόγου και της συνείδησης – λίγη η συνάφεια...
Αλλά και η παιδεία; Δεν γεννηθήκαμε για να μας παραφουσκώσουν με άχρηστες γνώσεις αλλά για να πυρποληθεί ο πυρήνας ο εσωτερικός, να εκραγεί το άγνωστο και το ανερμήνευτο, να εκραγούμε κι εμείς μαζί του. Τέλος πάντων, εάν αυτό δεν αντέχεται, ας επιδοθούμε στην ανεύρεση των μυθικών ριζών, κολυμπώντας στην πανάρχαια μήτρα της πρωταρχής. Αλλά δεν είναι καιρός για τέτοια. Εδώ πεινάμε κι εξευτελιζόμαστε ομαδόν [αγεληδόν] κι ούτε ένα κοκκίνισμα στις παρειές.
Τι δηλαδή δεν λένε οι νέοι που λέμε οι ενήλικοι; Ποια είναι η γλωσσική μας πρόταση; Με το συμπάθιο: Μην τρελαθούμε. Και εμείς και αυτοί τους ίδιους εξουσιαστές έχουμε. Και τι, παρακαλώ, προωθούν αυτοί οι κύριοι; Εναν και τον αυτό τύπο ανθρώπου, αυτόν του καταναλωτή [και του αναλώσιμου].
Την ίδια αισχρή [άθλια] διαφημιστική προπαγάνδα υφιστάμεθα όλοι μας, από κοινούς φόβους κατατρυχόμεθα. Πώς να βρεθεί καιρός για αναζήτηση ταυτότητας και αυτοπροσδιορισμό, για σεβασμό στο διαφορετικό και στο ξένο, για πνοές ελευθερίας και αλληλεγγύης; Δεν είμαστε καλά μερικοί ενήλικοι, μου φαίνεται.
Εάν το λεξιλόγιο των νέων είναι πεντακόσιες λέξεις όπως φρικιούν οι ενήλικοι, το δικό μας είναι χίλιες, άντε και κάτι παραπάνω. Ποια η διαφορά; Με άσφαιρα εσωτερικά πυρά, χωρίς ρίζες [να τελειώνουμε: χωρίς παιδεία], όλοι στην αφασία καταλήγουμε και σε υπολανθάνουσες δουλείες [ή και φανερές].
Προς τι ο προς νέους ψόγος; Δεν φαίνεται κατανοητός, για να μην πω φαίνεται ανερμάτιστος, ελλιπής και σφόδρα εγωιστικός. Αλλά έτσι συμβαίνει με τους ενηλίκους: τρωγόμαστε με τα ρούχα μας, όλα μάς φταίνε, ημών των αναμάρτητων [σε γλωσσικά ζητήματα]. Με τους εφήβους είμαστε [με όλους τους νέους].
Πηγή efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου